César Alen. A óptica dominante para a avaliación en calquera faceta da vida, fundaméntase na dualidade éxito/fracaso. Este enfoque xera inevitables xuízos de valor, a formación de ideas preconcibidas e de etiquetas, que a longo prazo conforman os estereotipos. Baixo esta premisa a maior parte da poboación queda irremisiblemente descartada, relegada e esquecida. Ese podería ser perfectamente o caso de Alejandro Sawa, aínda que nesta ocasión, lonxe de ser un inconveniente cecais lle favorecera, porque este ostracismo completa á perfección o seu historial maldito, a súa carreira de bohemio irredutible, a consumación da súa propia lenda. Continue reading Alejandro Sawa, un proscrito
Arquivos da categoría César Alen
O artista da fame, de Kafka
César Alen. Nos últimos anos descendeu moito o interese polos xaxunadores. Non é unha frase miña, senón o comezo do conto de Franz Kafka. Un relato desasosegado, impactante, pero absolutamente recoñecible, é dicir, kafkiano. Xa é un mérito en si mesmo, acuñar un cualificativo que defina unha obra. Quizais a obra non sexa do todo coñecida, pero si unha remota resonancia de algo que quizais queira dicir… non sei, o que todos cremos que quere dicir; en realidade non fai falla definilo, resultaría redundante. O certo é que descubrín este relato xunto ao do Artista do trapecio, ao fondo dunha edición de Bruguera da coñecida Metamorfose. Continue reading O artista da fame, de Kafka
Eu tamén boto en falta o Gran Lebowski (III)
César Alen. O mesmo pasa na arte, un dos poucos aspectos humanos que nos pode liberar da roda endogámica do medo. Isto non é en absoluto algo fútil, aí xogas o superar a dualidade vida-morte, eros-thanatos. Non é que o diga eu, xa Shopenhuer, Nietzsche ou Junger no seu profético libro Emboscadura falan do poder taumatúrxico da arte. Por tanto, se deixamos que a arte se desvirtualice e perda o seu valor salvífico, xa non nos quedará nada. Ou si, a emboscadura, é dicir ir ao bosque, emboscarse. Continue reading Eu tamén boto en falta o Gran Lebowski (III)
Eu tamén boto en falta o Gran Lebowski (II)
César Alen. Os irmáns Coen son especialistas en diseccionar a esta caterva de seudoartistas que viven do conto. Intelectuais de pacotilla cun gran ego. Lembro a escena en que está a pintora (interpretada por Julianne Moore) “creando”. A tía balancéase nunha gran randeeira espida. Nunha das paredes hai un lenzo, cando chega á súa altura lanza a pintura, creando figuras imposibles. Na estancia soa unha música atronadora. O gran Lebowski (Jeff Bridges) non dá creto ao que ve. Deambula alucinado ante tal acto de snobismo. Sentado nunha butaca un fulano que ri de forma histérica. Continue reading Eu tamén boto en falta o Gran Lebowski (II)