César Alen. O mesmo pasa na arte, un dos poucos aspectos humanos que nos pode liberar da roda endogámica do medo. Isto non é en absoluto algo fútil, aí xogas o superar a dualidade vida-morte, eros-thanatos. Non é que o diga eu, xa Shopenhuer, Nietzsche ou Junger no seu profético libro Emboscadura falan do poder taumatúrxico da arte. Por tanto, se deixamos que a arte se desvirtualice e perda o seu valor salvífico, xa non nos quedará nada. Ou si, a emboscadura, é dicir ir ao bosque, emboscarse. Continue reading Eu tamén boto en falta o Gran Lebowski (III) →

César Alen. Os irmáns Coen son especialistas en diseccionar a esta caterva de seudoartistas que viven do conto. Intelectuais de pacotilla cun gran ego. Lembro a escena en que está a pintora (interpretada por Julianne Moore) “creando”. A tía balancéase nunha gran randeeira espida. Nunha das paredes hai un lenzo, cando chega á súa altura lanza a pintura, creando figuras imposibles. Na estancia soa unha música atronadora. O gran Lebowski (Jeff Bridges) non dá creto ao que ve. Deambula alucinado ante tal acto de snobismo. Sentado nunha butaca un fulano que ri de forma histérica. Continue reading Eu tamén boto en falta o Gran Lebowski (II) →

César Alen. Aquel home, como ben narra a voz en off na película O gran Lebowski, dos irmáns Coen, ofrecía a tranquilidade inherente ao simple andar polo mundo, ao estar aquí e agora: “unha viaxe en ácido, conducir por aí, xogar aos birlos”. Non ter a necesidade de xustificarse. Só deambular polas rúas na seu escangallado Sedan escoitando á Credence. Agora vivimos nun mundo tan antropocéntrico. Sentimentos egoístas, a expresión desmesurada do eu. Resúltame case imposible manter unha conversa coa maioría da xente. Ninguén parece coñecer a arte de escoitar. Non, trátase de falar, de soltar o teu. Continue reading Eu tamén boto en falta o Gran Lebowski (I) →