Óscar Reboiras. Levo parte do verán coa idea de escribir sobre el. Como do estío quedan máis ben as sobras e ademais, veño de ler O infinito nun xunco, creo que é o momento perfecto para presentárvolo. Cada tarde, se o tempo acompaña (xa sabemos como foron estes meses) e estamos en Rianxo,  imos coa nena ata a praia de Tanxil. E cada tarde, entre as sete menos cuarto e as sete, cando o sol perde folgos, aparece un novo habitante no areal. Eu chámoo o “O home dos libros” porque me fascina. Chega cun sombreiro de palla, unha cadeira de praia debaixo dun brazo, un suadoiro vermello (que o paso do tempo transformou en coral), uns pantalóns con múltiples petos esfiañados, uns tenis Joma verdes, negros e rosas e unha mochila da que colgan, nunha das súas tiras Seguir lendo O home dos libros →

Óscar Reboiras. Poucas veces tiven unha sensación así: avanzar polas páxinas dun libro coa placidez dunha mar en calma a comezos de xullo e, de súpeto, faltarme o alento, sentir na boca do estómago unha puñada que me desgarraba e me retorcía as entrañas. Por iso quero falar de Los chicos de la Nickel, de Colson Whitehead. Por iso e porque estes días volvín ter ese resaibo amargo. Lembreime do libro nada máis ver as noticias. En distintos internados católicos de Canadá apareceron máis de 1.000 tumbas sen nome de cativos indíxenas. Calculan que esa cifra se pode multiplicar por seis. Números aterradores que ocultan só parte dun drama atroz, porque separaron a máis de 150.000 nenos das súas familias. Seguir lendo Vivir →