Marina Losada Vicente. Antes de meterse na ducha, ao sacar a roupa interior, ólea. Un suspiro fondo absorbe a súa intimidade, como unha confirmación de que segue aí, a intimidade. Un movemento que non sabe ben a que obedece, acompañado da imaxe dun invidente que entra nunha cafetería, despois de cincuenta anos de ausencia. O local consérvase tal como era, mais hai algo que o home bota de menos. Só un cego sería quen, repara. Bota de menos a esencia do local, que tan claramente evoca a súa memoria. Xa non se percibe o ulido a muller, ese cheiro de cando auga e xabón se mesturaban coa suor dos corpos nas tardes de estío, cando xeles e desodorizantes estaban sen inventar, quizais algunha colonia barata. Continue reading Íntima →