Román Arén. Non é pequena a presenza de Rosalía na poesía arxentina, o que é ben lóxico pola emigración e pola orixe galega dalgúns escritores arxentinos, e así a nosa poeta nacional foi cantada por Alfredo Bufano, Francisco Luis Bernárdez, Arturo Capdevila, José González Carbalho, Víctor Luis Molinari, Julieta Gómez Paz… Entre esas voces hai unha contemporánea, Cati Castaño, nacida en Buenos Aires en 1945, que en 2010 publica “A Rosalía”: Levadura de exilios y orfandades/la voz de Rosalía es ría, toxo/espino doloroso/aventura por el misterio de lo arcano/será de Dios la palabra del que canta/benditos leche y pan Continue reading Galicia e os galegos na poesía castelá CII. Unha arxentina, Cati Castaño
O pai ten a culpa
Fidel Vidal. “A culpa de que?”, dixo Jason. “Que eu saiba ti non resucitaches a Cristo, verdade?” (Willian Faulker, O ruído e a furia). Todo reside no interior. Eu son en tanto interiorizo cada remuíño, cada recuncho, cada misterio da conduta dos homes, cada anhelo agochado, tamén os crimes, por mor do vento. Mesmo se interiorizan os produtos derivados da preguiza, é dicir, un abano dos peores vicios. Continue reading O pai ten a culpa
Buscando o norte
Xulio Gutiérrez. Todos nos preguntamos como é posible que algúns animais sexan quen de orientarse para faceren longas viaxes de miles de quilómetros sen extraviarse. A resposta é simple e sorprendente: ven o norte. Si, cos ollos. E tamén ven o sur. Continue reading Buscando o norte
Cantar de cegos
Marina Losada Vicente. E a meniña contou o conto mal que sabía; e fixo caso, cando na casa, así dicían: El cuento es cuento, no tengas miedo, es fantasía.
Tragou que o papa levouna á cama, día tras día; que desde a porta cantaba aquilo que repetía: Duerme mi niña duerme, que es tu sueño, mi alegría. Continue reading Cantar de cegos