Galicia e os galegos na poesía castelá LXVII. Pedro Antonio de Alarcón

Publicado o 18 Setembro, 2017 por cafebarbantia

Pedro_Antonio_de_AlarcónRomán Arén.  Na miña adolescencia lera dous libros de Alarcón, El niño de la Bola (que é de 1878) e El sombrero de tres picos (1874), a orixe do ballet de Falla. Están narrados con graza e tensión narrativa, pero o autor foi famoso, ademais, por El escándalo (1875), El capitán Veneno (1881), El final de Norma (1855), La pródiga (1882), é dicir, como narrador, pero foi tamén poeta, autor de libros de viaxes como La Alpujarra (1874), Viajes por España (1883), De Madrid a Nápoles… (1861) e polo Diario de un testigo de la guerra de África (1859). Sigue lendo →

Publicado en Poesía, Román Arén | 1 Comentario

As cabanas do medo

Publicado o 17 Setembro, 2017 por cafebarbantia

boiroGonzalo Trasbach. Era aínda un rapaz cando se embarcou para completar a súa primeira  campaña ao bacallau. Un pouco máis tarde emigrou ao Mar do Norte para traballar nas perforadoras. Mais todos os veráns contábamos coas súas risas contaxiosas e as súas divertidas ocorrencias. Sigue lendo →

Publicado en Gonzalo Trasbach, Narrativa | 5 Comentarios

Breves como fotos, outro convite de Berger (II)

Publicado o 16 Setembro, 2017 por cafebarbantia

berger1Fidel Vidal. A morte (“dominio de Deus”) vén acuñada no primeiro trato xenético como inherente á vida e na que, agás en determinados momentos, non pensamos. Levámola connosco sen decatármonos. Pertence exclusivamente a cada un de nós. Intransferible, malia os desexos dalgúns por ocuparen o lugar (a morte) doutros, en especial os seres mais queridos. “A morte de un é xa de un mesmo. Non pertence a ningún outro, nin tan sequera ao asasino. Isto quer dicir que forma parte da propia vida desde o comezo.” (J. Berger, páx. 34). Sigue lendo →

Publicado en Ensaio, Fidel Vidal | 3 Comentarios

Breves como fotos, outro convite de Berger (I)

Publicado o 15 Setembro, 2017 por cafebarbantia

nordicaFidel Vidal. Dividida en dúas partes que tratan do tempo e do espazo (1/Unha vez, 2/ Aquí), a obra E os nosos rostros, a miña vida, breves como fotos, de John Berger (Blume, 1986), supón, segundo algúns autores, a culminación deste orixinal e comprometido escritor. Entre esperanzadas e profundas reflexións ás que nos convida Berger, onde o mesmo nos ofrece uns poemas seus que analiza a obra de Van Gogh ou de Caravaggio (“Unha noite na cama preguntáchesme polo meu pintor favorito. Dubidei, intentando dar coa resposta menos deliberada, máis sincera. Caravaggio. A miña propia resposta sorprendeume” (páx. 82), ou pregúntase polo amor: “Que é o que me leva a amar?”, “canto tempo significa para sempre?” Sigue lendo →

Publicado en Ensaio, Fidel Vidal, Narrativa, Poesía | Deixa un comentario