X. Ricardo Losada. Nunha entrevista televisada, o escritor Vladimir Nabokov asombrou a audiencia contestando con gran brillantez as preguntas mentres bebía te dunha cunca que o xornalista lle enchía reiteradamente cunha teteira que estaba enriba da mesa. Hoxe sabemos que o escritor ruso estivo especialmente brillante porque nesa teteira había whisky. Pero non só iso. Tamén coñecemos que sabía as preguntas con antelación e que contestaba lendo as respostas que tiña escrita nunha cartolina. Continue reading Falsas teteiras →

X. Ricardo Losada. Nunca me molestou, pero agora comeza a molestarme, e vou aproveitar esta tribuna para protestar. Non me parece ben que cada vez que se quere representar un vello, sobre todo nas ilustracións para nenos, se representen con moita calva e pouco pelo e, por riba, pelo branco. Continue reading Consumidores bolxeviques →

X. Ricardo Losada. Non me sorprendeu pero creo que é conveniente subliñalo. Outra crise e de novo se poñen en primeiro plano os valores éticos e cívicos da poboación. Cos sanitarios, por exemplo. Non nos limitamos a dicir que cumpriron con rigor e eficiencia o seu profesional deber hipocrático, senón que os elevamos máis alá do ámbito laboral ao ámbito divino do heroísmo cívico. Continue reading Por unha Ética exponencial →

X. Ricardo Losada. Unha das cousas boas que me trouxo a crise do coroavirus foi decatarme de que teño mans. Antes usábaas acotío, pero da mesma forma automática e distante coa que uso o aparato dixestivo ou o corazón. Incluso ao principio da crise, cando as autoridades sanitarias recomendaban lavalas, pero vía con soberbia occidental a epidemia en China, limitábame a enxaboalas Continue reading Hipocondríaco →