X. Ricardo Losada. Unha das razóns de que ás veces dubide dos beneficios da lectura é a incapacidade de moitos intelectuais de dicirlles a verdade aos amigos sobre os seus libros e a irritación destes ante unha mala crítica ou un gusto diverxente. Hai unha anécdota de Proust moi significativa. Un amigo mándalle un libro para saber a súa opinión, e el contéstalle: «O que lin paréceme moi fermoso. Sei que ti fuches duro co meu libro, pero seguro que se debeu a que che pareceu malo. Polo mesmo, porque a min o teu pareceume bo, alégrame dicircho e dicírllelo aos demais». Sería un comentario para sacarlle o sombreiro se non fose porque entre os papeis que Proust deixou á súa morte apareceu unha nota que escribiu un pouco antes de mandar esa, e na que se limita a gabar a cantidade, non a calidade, da obra do amigo, e a criticar o seu orgullo, a súa desconfianza e o seu infantilismo.
Eu descubrín algo curioso ao comezar a publicar. Hai persoas que te gaban de forma desmesurada cando escribes mal e que non din nada cando escribes ben. Gozan vendo como o teu ego se inflama polo seu comentario hipócrita, e sofren cando ven que es quen de escribir dignamente. Resentidos, envexosos, apoucados. Como diría miña avoa, nin comen nin deixan comer. Non é o caso, desde logo, de Proust. Segundo contan os seus biógrafos, tiña unha necesidade case patolóxica de ser querido polos demais, e pasaba a vida intentando gañarse o seu favor con constantes afagos. Iso, por suposto, non o xustifica desde o punto de vista intelectual, pero si desde o punto de vista humano. Ao fin e ao cabo, arruinouse comprándolles flores e regalos aos amigos.
Tendo moi presente esa anécdota, e que os humanos nos negamos a detectar a hipocrisía cando nos afagan, cando comecei a publicar decidín, primeiro, agradecer, pero, segundo, non crer ningún dos comentarios positivos que me facían sobre os meus escritos. Hoxe sei que fixen ben, e é algo que lles recomendo aos escritores novos. Aínda que non poida dicir con seguridade se son un escritor digno, podo afirmar, con total convicción, que son un escritor mellor.
Para la presentación de un libro, mejor espera el verano y así podré traérmelo dedicado.
Hace cosa de unos quince días estuvo uno de mis nietos dándome clases de Informática. Tenía pendientes algunas respuestas en Barbantia -que no había logrado introducir, por más que lo intenté , esfumándose, además- y decidí explicar en mi blog las causa de mi silencio con la esperanza de que alguien lo leyese. Lo malo es que no sé colocar la ilustración y muchas veces lo que escribo se pasa de “rolda” esperando que algún alma caritativa lo ilumine.
Ayer le entregué el libro a mi yerno. Cuando conozca su parecer, te lo transmito.
Un abrazo.
Non sei, pero supoño que si o presentará en Noia.
Probablemente Antón, se anda por aí, poida confirmalo.
Saúdos!
Querido profesor:
Decir la verdad o callar es mi modo de proceder. Sin embargo, hay ocasiones -puntualísimas- en las que una mentira piadosa resulta más humana, más alentadora. Aunque el caso no sea éste…
No soporto el tipo de personas que asemejan al perro del hortelano. Y en cuanto al envidioso: lleva la penitencia en su pecado y no se da cuenta de que su sufrimiento no trasciende.
Acerca de los regalos, me fijo en el detalle, nunca en el precio.
Hoy que podía contar bastantes cosas, tengo que escribir a marcha forzada.
¡Hurra por los escritores mejores!
Buenas noches.
Prezada Carmen:
Deberíamos acostumarnos a críticas razoables. E, quizais, a cambiar a denominación. En vez de críticas, chamarlles “gustos”. Unha crítica parece algo
moi solemne e irreparable. A min non me parece mal que unha persoa me diga que non lle gustou un libro meu. Se ata hai expertos aos que non lles gusta o Quixote ou o Ulises de Joyce. Imaxínate O rosario e a buguina. Porque o máis triste non é que me mintan, senón que eu viva na ficción (sempre paralizante) de crer esa mentira.
Pois iso. Que sigamos mellorando!
Unha forte aperta!
Esquecín recomendarche tamén o último libro de Xerardo Agrafoxo. Presentouno o venres pasado en Boiro. Aínda non o lin pero estou seguro de que está ao nivel, cando menos dos dous anteriores, nos que narra as viaxes a Cuba e a Senegal. Creo recordar que a ti tamén che gustaran. Neste caso viaxa por Brasil.
Nova aperta!
Sabes si xerardo o presentará tamén en Ribeira?
Prezada Magdalena:
Dicir a verdade ou calar. Así debería ser. E, conste, tamén é unha crítica na que
me inclúo. Non sempre fun sincero cando me preguntaron algúns autores sobre os
seus libros. Pero é triste que, por activa ou por pasiva, todos asumamos, como nas presentacións dos libros, que somos excelentes escritores. Devaluamos as opinións, as presentacións e, o que é peor, o valor dos libros. Por riba, coas críticas sempre aprendes máis, coincidas ou non con elas.
Un novo libro? Oxalá. Pero nunca se sabe cando. De todos xeitos, non te preocupes. Mentres agardas polo meu, hai por aí moitos libros interesantes. En galego, que lera ultimamente, A sombra e o cervo de Diego Ameixeiras; Eternity de MOnteagudo; Golpes de luz, de Ledicia Costas; Pazo de inverno, de Alberto Lema. E en poesía a sempre excelente Lupe Gómez con Caracois de Belvís. (Non poño ningún en castelán porque teñen a publicidade máis garantida!
De nada!
Unha forte e sincera aperta!!!
Pois eu nestes casos sempre digo a verdade ou calo.
Sei que escribes fantásticamente ben e sempre cho dixen. Polo tanto non creo que sea hipocresía dicirlle ao autor dunha obra digna, que merece ser loado. O contrario, ou sea, calar, eso sería ter mala baba.
Porque cómo non se lle vai dicir a unha persoa que escribe esto ” A grandeza do amor non ven, mamá, de posuílo, senón de temer perdelo” ou, “Desfrutaba porque esfollaba unha margarida prostibularia sabendo que nunca acabaría os pétalos”. Unha persoa que escribe así é digna de eloxio.
Ainda que hai unha frase que di ” Quien me hace más merced de la que me suele hacer, o me quiere comprar, o me quiere vender”. Eu teño poucos cartos para comprar tantas flores coma Proust. É máis económico dicir a verdade ou calar.
A ver cando nos invitas á presentación dun novo libro, porque como dicía o outro, “Non sufrín nunca unha pena que unha hora de lectura non ma quitase”.
Apertas compartidas.