Ignacio Castro Rey. O sistema do sufrimento crea o sistema do pensamento. Bágoas non choradas? <Son unha especie de Niágara interior, que non se escoita desde fóra>. Quen non se protexe na identidade normalizada (traballo, casa, familia, amigos, afeccións) só pode atopar na dor o seu oficio e a súa escola. A dor é o único compás do que está fóra. De aí unha comuñón case mística coa vida de calquera cousa, con tal de que viva: <Caía unha fina choiva, en forma de fusos, coma se ela mesma se alegrase do acontecemento>. Como di Handke no Ensayo del día logrado, <a nada dos nosos días tratábase agora de facela frutificar>. As poucas follas que quedaban nas árbores tremían ao vento que empuxaba a néboa. Continue reading O medo do día ao murmurio (IV) →

Ignacio Castro Rey. É coma se o escritor, volvendo unha e outra vez a unha soidade inconfesable e sen testemuñas, realizase unha secreta transfusión de sangue na penumbra, nunha terra máis profunda que todas as súas leis e inmune a calquera cambio climático. A partir de aí é posible enfrontarse outra vez á crueza do día. Virxindade a través da prostitución? Beatitude por corrupción? É unha lenda, como a do santo bebedor, que non habería que descartar. En todo caso, pode darse en Handke unha alianza secreta de melancolía e luxuria que só pertence a uns poucos, os elixidos polas aforas. O que é seguro en Handke é unha mística da inmediatez, á vez fulgurante e escandalosamente lenta. Continue reading O medo do día ao murmurio (III) →

Ignacio Castro Rey. Confesa que o apaixonan, un dos motivos do seu recente La gran caída, aqueles actores famosos que na súa vida cotiá son menos que invisibles. <Atopeime con moitos deles así, cos que podes tomar un café sen ser molestado. Habita neles unha enorme soidade, a soidade sen fondo do que encarna outras vidas> (La Vanguardia, 21/12/2014). O comunismo afectivo do escritor non é tamén este: debido a pensar a soidade común na vida dos outros non pode practicar esa furiosa selección permanente que apontoa unha identidade social recoñecible, polo que queda unha e outra vez bastante só? Todo o mundo lle quere, pero a distancia; ninguén quere convivir preto del. Continue reading O medo do día ao murmurio (II) →

Ignacio Castro Rey. <Cando caeu a primeira neve comezamos a coñecernos mellor> (M. Crnjanski). Justicia para Serbia. O de menos son os escándalos sexuais que o ano pasado saíron á luz na Academia Sueca. Perdoariámolos, xa que polo menos indicarían que estes señores son humanos e quédalles aínda algo de sangue nas veas. O asombroso é a pretensión de manter a nivel mundial “motivos estritamente literarios” que cubran o planeta e seleccionen nel o canon literario do que vale e o que non. É isto o aberrante, probablemente tan daniño como a lexión de mortos que deixou detrás súa a invención da dinamita polo venerado enxeñeiro de armamento Alfred B. Nobel. Continue reading O medo do día ao murmurio (I) →