Ignacio Castro Rey. Non somos racistas, pero hai que recoñecer que EEUU, na imaxe que nos brinda Moore, ponnos a proba. Fahrenheit 11/9, o último dos seus documentais, roza o tétrico. Moi triste ás veces, gracioso e provocador noutros momentos, intelixente e emotivo case sempre, fai que saiamos da sala co corazón nun puño. Na súa potencia arrepiante, esta vez non vemos a demagoxia. Si, o peor pode ocorrer entre nós. A aproximación que o autor de Roger & me e Bowling for Columbine fai ao complexo fenómeno chamado Donald Trump achégase agora, cun uso moi efectivo da cadencia sonora e visual, ao xénero de terror. Continue reading Urxente →

Ignacio Castro Rey. Vomitiva á maneira de Thesquare, no “inquietante”. E politicamente funesta, pois Happy End (M. Haneke, 2017) é dogmática no seu nihilismo, facendo un uso sistematicamente perverso das nosas perversións, até agora parciais. Haneke eríxese en xestor da nosa parálise, por iso resulta adorábel nos círculos intelectuais. Á saída da película, a elite europea séntese un pouco mellor, pois ten localizado o mal e ademais está fóra dela, xa que se atreve a nomeala. Todas as longametraxes que lembramos del (Haneke) debuxan o conforto do inferno, ao menos para os que o miramos en panorámica de turista. Continue reading Happy End →

Ignacio Castro Rey. A película de Lee comeza cun mozo túzaro que traballa nunha granxa familiar cravada nunha paisaxe desolada do norte de Inglaterra. Roña, animais de parto, frío, vellos aldeáns, traballo sen termo. Algunhas noites, para desesperación do seu pai e a súa avoa, Johnny desafógase nunha taberna da vila máis próxima, onde bebe ata o vómito e ten sórdidos encontros homosexuais. A nación que foi tan puritana neste aspecto, segue obrigando os “sodomitas” a breves encontros clandestinos. Continue reading Terra de Deus (God’s Own Country), de Francis Lee →