Fidel Vidal. -Dígocho tal como é.
-Para que te fíes das mosquiñas mortas.
-As cariñas de anxo sonche as peores.
-Estás ben certa do sucedido?
-A min non me van as medias tintas.
-Xa, pero paréceme demasiado.
-Eu non teño pelos na lingua, querida. Continue reading Conversas de escaparate. O que eu che diga
Fidel Vidal. A aposta naturalista na arte foi entendida como unha creación, unha crianza, tal e como fai a natureza, esquecendo que o ser humano se move dentro de parámetros distintos, derivados do aporte cultural que nos leva a encontrarnos nunha realidade -o mundo-, cualitativa e substancialmente distinta da natural-biolóxica. De igual forma que a planta, desde a semente, agroma, medra, ramifícase e florece, etcétera Continue reading Da personalidade na arte
Fidel Vidal. A historia do poder está ligada ao control dos espazos. No século XVIII, os médicos foron en certa medida “especialistas do espazo. Propuñan catro problemas fundamentais: o dos emprazamentos (climas rexionais, natureza dos chans, humidade e sequidade), o das coexistencias (xa fosen dos homes entre si; densidade e proximidade; xa fosen de homes e cousas Continue reading O custo do poder
Fidel Vidal. Alguén pasa pola rúa e, de súpeto, de forma descarada ou con disimulo, convértese no obxectivo das miradas dos demais. A súa presenza non cadra nos canons cotiáns aos que estamos afeitos. Ou viste como un choqueiro fóra do entroido ou é excesivamente alto ou dá saltos que non veñen ao caso. Continue reading Diane Arbus, a estética do estrafalario