Fidel Vidal. -Dun tempo a esta parte non se coñece a xente.
-A que te refires?
-Non te decataches que todo o mundo anda coas caras tapadas?
-Será que non rematou o carnaval.
-Pois ben cativas son as máscaras.Todas iguais.
-Hainas azuis e brancas. Tamén se ven negras.
-Outras levan bandeiriña. Continue reading Conversas de escaparate. O entroido interminábel
Fidel Vidal. -Acompañaríasme a dar un paseo agora que non hai ninguén?
-Sería un pracer e unha honra pero pode chegar alguén.
-A estas horas?
-Un osmón ou unha mirona xamais pensa nas horas. Ademais resultaría unha estrañeza que nos viran collidas da man.
-Quen falou de pasear agarradas?
-E con estes sombreiros? Continue reading Conversas de escaparate. Felicidade
Fidel Vidal. No seu mellor momento creativo, e meses antes da súa desaparición aos 41 anos de idade, a editorial Espiral Maior saca a luz a súa derradeira obra: Intempéirome. Desde o comezo, con Demasiado equilibrio (1986), Tigres como cabalos (1990) e un agasallo ao seu fillo en Darío no diario (1996), na poética de Xela hai unha constante chamada á rebeldía, unha loita por saír ao aire libre, por romper coa represión e a claustrofobia ao que nos somete “o espazo asfixiante e limitador” imposto pola sociedade. Continue reading Xela Arias ía en serio
Fidel Vidal. -Xamais soubo do efecto que causou a súa ollada de esguello compartindo ambos os dous un sorriso tan breve como sutil. Visto e non visto, a brevidade para o resto da miña vida. Efémero. Como pode ser efémero este sentir nunha necesitada de paixón? Unha mirada, a miña, demandando o roce dos seus beizos. Aquel descoñecido, sen o pretender, decidiu por min. Así me agocho doutras tentacións por non traizoar o noso amor. Un amor non correspondido, diredes. Pero non, o meu amor non necesita correspondencia ningunha. Abóndame co seu recordo. Aínda hoxe, ao amparo deste paraugas, penso nel, síntoo como se estivese presente. Continue reading Conversas de escaparate. Sedución