Fidel Vidal. No teatro da vida representada nunha comedia onde cada quen participa co seu papel –como anotación marxinal da existencia-, nunca poderá o home escoller ocasión máis axeitada para se afirmar nel, coa posibilidade de alcanzar a vivencia máis crible que a propia realidade, por ser unha auténtica verdade, é dicir, verdade de autor. Continue reading Unha morte ben figurada →

Fidel Vidal. (A máscara non instaura unha distancia, senón outra proximidade -Claude Royet-Journoud-). A bioloxía ligada ao precioso seme, ao sangue dos Hardrada, do que tanto presume a Raíña Gerda (GERDA.- ¿Tés noxo do sangue dos Hardrada? (…) É un seme exquisito. Soamente dá dous abrochos cada xeración. É raro coma unha pedra preciosa), non é razón de paternidade nin de maternidade. Esta establécese a través da relación onde os roles póñense en marcha e vanse formando, non como home (Rei), muller (Raíña) e neno (Príncipe), senón en tanto pai, nai e fillo. Continue reading As verdades da/o fala/o →

Fidel Vidal. Ser home e Rei a un tempo, no mesmo tomo, é algo imposible. Porque o Rei sendo culpable, causante do delito, líbrase da culpa e da condena polo sinxelo feito de ser Rei, dispensando con el ao home que o soporta. Soamente os deuses e os Reis están exentos de calquera crime ou prohibición, incluída a do incesto. Se o Rei busca vinganza é por se ver desposuído, non por cornudo. Continue reading O tempo de (non) pensar →

Fidel Vidal. CORO.- Son o coro. En toda peza de teatro debe de asistir o Coro. Son un e son moitos. Poido ser a noite i o día, verbas segredas, boatos que corren, sombras que pasan…

HAMLET.- ¿I o teu testimoño é verdadeiro? Continue reading A voz do coro →