Marina Losada Vicente. A necrolóxica deixábao claro. Morrera e ela nin sabía que nacera. Non é broma de mal gusto, nin cámara invisible da tele. Ninguén sabía que pasaría por alí, ela mesma sorpréndese de facer o camiño.Cando decidiu pecharse na casa como berberecho na cuncha, que só sae por alimentarse, cambiando familia por soidade, botara a conta de que unha filla como a dela, tan mínima, tan apoucada, non podía ser compaña na vellez. Continue reading Necrolóxica →

Marina Losada Vicente. Ao chegar ao traballo, como ten por costume, Luísa abre a axenda. A nota faille subir as cores á cara, de forma automática, como quen é collida nunha falta. Na retina a imaxe da tía Marcela reprendéndoa por non lle facer caso. No corpo a sensación de desoír algo íntimo e asumido.

O acordo vai e vén á infancia ao tempo que percorre a sua pel en busca das faltas cometidas. As orellas, ditosas orellas, que xamais estaban de todo limpas. Os xeonllos, esas articulacións que súa tía chegaba a facer sangue coa pedra pómez. Continue reading Muda nova →

Marina Losada Vicente. Tiña como psicóloga a unha amiga da infancia. Decidiu chamala. Levaba días soñando con poñerlle os cornos ao marido. Xamais o fixera e ben pensou morrer sen ter semellante idea na cabeza, pero a realidade confirmábase cada amencer. O soño da noite acababa cunha nova traizón ao home que durmía con ela. Continue reading Vasectomía irreversible →

Marina Losada Vicente. Estaba afeita a ver como a nai tiraba as cabichas do cinceiro á rúa. Escoitaba o levantar da persiana e o correr das cortinas de forma rápida e compasada. O corpo da muller asomaba á xanela que acababa de abrir. Entendo que era o seu primeiro contacto coa luz do día, pois sempre o facía á primeira hora da mañá. Continue reading De cabichas e tradicións →