Marina Losada Vicente. Se a carta chegase á súa destinataria, o fin lóxico dun envío postal, a receptora non sabería que lle dicía. O formato oficial non ía desarmala, nin a contrariala sequera. Pasaría do texto como pasa da chuvia que abica tras dos cristais. Seguir lendo
Marina Losada Vicente. Despois de tentar recoller as impresións dixitais por todo o cuarto, a inspectora da Policía caeu na conta de que o secuestrador limpara a fondo todo canto puido ter tocado. Seguir lendo
Marina Losada Vicente. Acostumaba a perder o móbil, ela dicía non sei onde o pousei. Se era na casa, a filla chamaba desde o seu teléfono e decontado soaba en calquera sitio. A maiores de reprendela, aproveitaba para borrarlle as mensaxes que non abría e baldeirar o caixa de voz. Pero aquel día era diferente. Seguir lendo
Marina Losada Vicente. Costou traballo pero aquí estou, celebrando sen celebrar que onte fixo un ano que son unha muller separada. Separada, que non divorciada, que a min o papelame dáme igual. Hoxe fai 366 días que vin como unha maleta e varias caixas te levaban da miña vida. Parece mentira que pouca cousa se necesita para baldeirar quince anos de matrimonio. Seguir lendo