Marina Losada. As tres en punto. Na man, a conta dos euros que tiña no carriño. A filla pesándome no colo. Os corredores silenciados pola hora da comida. Eu pegada ao chan, sen mover os pés. Non son quen de sacar a conta, cun cerebro atascado pola falta de azucre no café que soubo a veleno. As neuronas necesitan glucosa como a compra, efectivo ou tarxeta. Con cal me quedo? Continue reading Sen azucre, a vida é outra
Arquivos da categoría Marina Losada
Viaxe en solitario
Marina Losada. “As mulleres sempre van de dúas en dúas ao lavabo”, acabo de escoitalo na mesa; eu tiven que facelo soa, atravesar todas as miradas; sabelas. Sen permitir que se notase todo o desacougo que me producía, reanimei o vestido que tan pouco me cubría e os zapatos de charón vidos de estrear, de tacón fino, eses que aseguran estilizar a figura feminina; fixei a mirada no fondo da sala, no sinal de saída de emerxencia e comecei a andar, temendo, xa mesmo, o camiño de regreso.
Un camareiro que levaba unha enorme fonte de piñas xeadas, con palliñas e bandeiras de papel, abaneando con elegancia no alto do seu brazo esquerdo, fixo de escudo na volta. Continue reading Viaxe en solitario
Paxarela
Marina Losada. Unha folla arrincada dun caderno ou mellor a envoltura dun caramelo, dálle cor; de non ser cadrada, o mago dóbraa dende un vértice ata acadar o tamaño que desexa e, coa tesoira de aceiro, ben afiada, recorta un triángulo que ao abrir forma cadro; dóbraa polo medio das arestas, míraa e volve dobrala; apértaa con forza; prégaa triangulando cada cuarto sobre si dende o vértice; míraa e aperta con forza; ábrea, obtendo un cadrado máis pequeno; dóbraa polo medio das arestas, deixando as aberturas dentro, e volve dobrala; míraa e aperta con forza Continue reading Paxarela