Marina Losada Vicente. Díxenlle que vale, que lle collería unhas amoras que medraban detrás dun vello e derruído muro de pedra. O resorte do si abriu a espicha dunha vitalidade antiga. Afinquei as dúas mans no muro. Apoiei un xeonllo. Sen pensalo, dei un impulso co pé da outra perna para subir o corpo. Continue reading O muro da idade →

Marina Losada Vicente. Marina! Escoitei e ollei sorprendida para todos os lados, mais ninguén reparou en min. Unha familia, os maiores na terraza e os pequenos xogando na praza, eran o centro da escena, na que reparei sorprendida. Marina, a outra Marina, acercouse á mesa. Xamais coñecera eu outra Marina, a non ser miña madriña. E quixen darme a ver. Facerme a importante. Continue reading Marina! →

Marina Losada Vicente. Sei que non se fai. Dáme por aí. Aplico as precaucións que veñen ao caso, penso. Non poño en perigo a miña persoa nin a dos demais. Non fago dano a ninguén, a non ser polo propio feito de saltar as normas. Aínda sabendo que me poden sancionar -tamén por non levar o carné de identidade Continue reading O neno →

Marina Losada Vicente. Coa receita da especialista na man, a siña Sara entrou na farmacia. Como tantas outras veces, a auxiliar díxolle que algunhas cousas non as tiñas ata o día seguinte, cando chegase o reparto, pois había produtos que non traballaban habitualmente. Continue reading Valor engadido →