Marina Losada Vicente. Esqueceu moitas cousas na vida, mais nunca esqueceu a quen lle quedara a deber. O caderno dos impagamentos descansa no fondo do último caixón. Non o mira desde hai anos, nin falta que lle fai. Ver a cara lavada dalgunha veciña, que sen pudor algún prometeu pagamento e ata hoxe, segue levantando feridas. Continue reading Caderno →

Marina Losada Vicente. A pregunta colleuna ben por sorpresa. Comparada con que? Non tivo fillas, sería iso, tres homes lle deron a vida. Nin tivo irmás coma quen di, sendo a máis nova de sete. Luísa, a seguinte muller na lista, ben puidese ser a nai que a pariu, con vinte anos de diferenza. Continue reading Normalidade invisible →

Marina Losada Vicente. Cantas veces vivín eu a mesma situación, veña e dálle, no meu maxín. O meu corpo, teimudo, sentía cada vez a túa invitación ao baile. Unha man acariña a cintura. A outra recolle a miña para iniciar xuntos o voo. Dúas bolboretas nunha danza nupcial.

Cada vez e todas as veces que escoita tocar a gaita, muiñeira ou xota, peza lenta ou rápida, o meu corpo sente unha forte chamada ao movemento. A necesidade de bailar percorre cada poro da miña pel. Continue reading Concédesme este baile? →

Marina Losada Vicente. Mentres os recolle do chan -outra vez de cagarría-, Manuela recorda o tempo no que tiña que refregar a lorda dos calzóns do home no lavadoiro do Riodecima, igual que os mocos dos panos da man, que poñía a remollo, en Ese ou en Omo, a noite anterior. Procuraba ir de cedo e non só porque a auga estaba máis limpa -tamén estaba moito máis fría-, se non por non pasar a vergoña de dar a ver aquelas manchas todas Continue reading Negro & branco →