Marina Losada Vicente. Escribir un texto para que ti o leas, para que  digas, vaia, quizais… pode que si sexa para tanto, farta de que a voz non chegue. Trazar as liñas capaces de facer que te poñas no meu lugar e entendas por que pechei as portas todas. Reflectir como eran as cousas na casa, no silencio. Parágrafos nos que debuxe como me encollía. Frases que percorran o camiño  da desintegración como persoa. Un proceso de redución das dimensións sólidas e non sólidas. Palabras que conformen o sentir, o sentirme, sendo a receptora nunha realidade na que te dobrega o desamparo. Ben, vouno intentar. Vou facerche sitio. Tentarei acomodo para ti. Que te sintas no meu corpo nas horas baixas da noite. Continue reading Tres portas -tres- →

Marina Losada Vicente. Houbo unha época en que non me pasaba; unha estadía anterior en que non me ocorrían estas cousas. Unha vida en que sentía que tragar, tolerar, sumar era a condición natural, en que a miña capacidade de almacenamento era enorme, todo metido para dentro, un depósito elástico que adaptaba forma e tamaño a canto entraba nel. Continue reading Pautas na noite →

Marina Losada Vicente. A palabra era… un baile; esa era a palabra que eu quería poñer. No seu lugar escribín… non me acordo! Bolboreta, pode ser. Na miña cabeza campaba, de forma case insultante, un cantar de taberna. Como nun xogo, e desde a punta da lingua, a imaxe de baile facía eco nun teito de cristal que rompía en mil cachos contra o meu cerebro, indefenso ante tal tortura.

No panel que facía de taboleiro á entrada dunha libraría, outras moitas palabras: Vagalume, fervenza, morriña, nai, bico, xuntanza… Baixabamos pola rúa do Pilar, atrás a praza de Cervantes; a foto xa estaba no Facebook da miña compañeira, e polo tanto, no meu muro. Continue reading A palabra máis bonita →

Marina Losada Vicente. Lois, que as imita nos pasos de ballet, dise Losado; Losada, as irmás; a camiseta rosa, de muller. A palabra acorde co envoltorio. Vexo un vídeo que fala da “dictadura de género disfrazado de igualdad” tratando de ignorantes e cansinas ás que dicimos “nenos e nenas”. Ignorantes nunha gramática na que non valía ata onte arquitecta, avogada, xuíza… Continue reading Espicho & mariquita →