Marina Losada Vicente. Imaxina que che din na casa, berrando, que es peor que un xudío. Imaxina que ao pé da túa rúa nace un calello que se chama, de forma oficial, “do Xudío”, que ti non cruzas, porque alí se garda un paso da Semana Santa no que o xudío é o malo do que ti tes tanto medo.
Agora mira a foto que acompaña este texto. Nela hai dúas figuras: Unha representa a un soldado romano. A outra representa a un reo, natural de Xudea, camiño da morte. Continue reading O “xudío”
Marina Losada Vicente. A visita da súa cuñada, tan pouco frecuente, déralle mala espiña. Áurea escoitou como lle insistía a Xermán para que esquecese a idea da mellora. Debería tratar os sete irmáns por igual, porque non é propio dun corazón recto premiar a quen o coida, menosprezando a quen querendo, non tivera ocasión de facelo. Aseguroulle que as dúas irmás monxas, o cura, o viúvo sen fillos, o outro irmán casado, se non vivisen tan lonxe, e mesmo ela, de gozar da saúde, estarían gustosos de facelo. Continue reading Do principio de mellora no dereito civil galego
Marina Losada Vicente. -Non apures a teu tío, neno, non ves que mal anda, todo encollidiño polos gastados que ten os ósos?
-Entón o tío toma pouco leite, avoa?
-Cando era neno, non había! Xa cho dixen!
-Non había vacas?
-Demo de rapaz, non pararás de preguntar? E deixa de tirar del, que non pode máis o home, con tanto que lle doe o corpiño todo! Continue reading Paseando a artrose
Marina Losada Vicente. Hai castelos difíciles de derrubar. Xaquín era un deses. Un cachimán. Atlético. Alto altísimo, ombros anchos, lombo recto, peito botado para diante… Un león paseando pola sabana. Unha besta perdoa vidas. Un animal de taberna ante o que retrocedías en calquera circunstancia, mesmo calado.
Berta era unha muller normal á quen a idade empezaba a empurrar cara atrás, os pés grávidos de mais e as mans baleiras.