Marina Losada Vicente. Hai historias que necesitan algo de tempo para contalas -esta é unha delas-, mais eu quero facelo en curto, co que me limitarei a uns feitos que, ocorridos na mesma semana, son tres botóns no amplo mostrario, de igual calado, que ten a Esperanza-Caridade (de aquí en diante a Esperanza, por aquilo da brevidade), veciña de ben desta nosa vila, ata o de agora.

O luns entrou na farmacia co neto no colo, aparcando o carriño na beirarrúa. Antes de ser atendida, o neno pasou aos brazos de seu tío, que o levou ao parque. Xa estaba chegando á casa cando a Esperanza caeu na conta de que esquecera o vehículo. Volveu sobre os seus pasos, colleuno sen ningún miramento, de certo apurada, e iniciou o camiño de volta, o que motivou a mirada desconfiada dunha transeúnte.

O mércores foi á feira. Atopou unha mochila grande, idónea para as toallas da praia, e, despois de pagala, púxoa ao lombo, por non andar con bolsas. Chegando a un contedor do lixo, decidiu meter o seu bolso dentro, tirando todo o papel e bolsas de aire que contiña a súa compra, e seguiu camiño sen máis. Mentres facía o cambio, caeu na conta do negativa que era a estampa que ofrecía a ollos maliciosos.

O xoves recibiu por mensaxería unhas sandalias de ancho especial, para pés delicados. Necesitaba saber se lle daban bo andar, polo que pensou que pouco mal facía saíndo con elas á rúa, para poder confirmar a súa comodidade, dado o pequeno que era o seu apartamento. Por se tiña que devolvelas, deixoulle as etiquetas. Foron varias as persoas que se decataron do feito, aínda sen dicilo, o que fixo pensar á Esperanza no pouco sensata que fora a decisión.

A porteira do edificio no que vivía, coa que non facía boas migas, cando a viu subir no ascensor, quedou mirándolle para os pés, de forma case desafiante. Faltáballe un nada para abrir a boca, cando se pechou a porta e a Esperanza subiu ao seu andar.

A suma das tres “perlas”, matinou Esperanza… . Deu en pensar como se lles chamaba ás persoas que rouba por roubar -sen necesidade algunha- e acabou lendo no dicionario “propensión ou tendencia patolóxica ao roubo”, inclinándose por aceptar que o dela non era enfermidade algunha, máis andaba preto.

As sandalias acadaron o aprobado, polo que saíu dar un paseo. A porteira, case que berrando, faloulle á vasoira: Xa vexo que as etiquetas quedaron na casa… non vaian dicir que saíron da tenda sen pasar por caixa!

A Esperanza-Caridade, alcume co que cangaba desde a catequese -de nome era María da Fe-, pensou que nin as tres virtudes teologais xuntas evitarían que se lle tivera, de agora en adiante, por cleptómana.