Xosé Manuel Lobato. Admirando foresta e beixando ao sombrizo pedreiro da contorna de Amoeiro, cantaruxa baixiño o Barbantiño.
Orgulloso se amosa este río, no nacente de escaso caudal, mais o seu é un paseo triunfal con marcos ou testemuñas senlleiras delimitando con precisión.
Fervenza ou tamén Cachón, máis coñecido pola segunda denominación Continue reading Culto barbantiño
Xosé Manuel Lobato. Ansiedade inquietante, o Ulla por primeira vez despois do verán baixa atoldado, as máscaras xa están preto e só hai que ensaiar. Outros tempos aqueles, como mínimo catro meses de preparación, porque o éxito era fiel aliado do esforzo e o convencemento.
Dunha e doutra ourela do río un único obxectivo, imaxinación ao poder para argallar e crear, sempre coa dose necesaria de exclusividade para sorprender e superar a todo pasmón que ía contemplar, e fundamentalmente superar, a potenciais adversarios. Continue reading Celme mascarada
Xosé Manuel Lobato. Avanzar sen molestar, sempre inmerso no seu íntimo sixilo, pausado e despreocupado sen rancores, malia tantos atrancos que o bípede ser pensante foi argallando para beneficiarse do seu natural itinerario. Emerxe brincando, cantareiro e xovial, en terras agrestes no lugar de Talariño, na súa crianza percorre a parroquia de Paradiña, lugar que abandona sen altas expectativas de resplandor nin conquistas efémeras. Continue reading Efluvios do esquecemento
Xosé Manuel Lobato. Ritmo dos sons da infancia, inestables naqueles tempos de crianza en formación logran acadar co paso do tempo un pouso de grande reserva, sempre nesa memoria a longo prazo que todo ser humano posúe.
Curioso e digno de eloxio, mesmo emoción, observar o navegar atinado de persoas maiores nas lembranzas daquelas experiencias da nenez. Continue reading Balada saudada