Foto: Galicia Única
Xosé Manuel Lobato. Tic, tac, mais non escoito, xornada indecisa, a climatoloxía non se decide por unha aposta segura. A tantariñante vacilante, mesmo a tristura semella impregnar o ambiente nesta celebración do día de todos. Unha masificación de ánimas, ou quizais espíritos errantes que aí, en algún lugar permanecen, afastados ou próximos non amosan a súa esquiva faciana. Continue reading Brincadeira do Sacro
Xosé Manuel Lobato. Estrela permanente./Agarimoso porto./Forza e pulo./Permanencia indelébel./Exemplo impar./Vencedora do tempo./Na miña vida, sempre. Arte na composición, dende a xene estilística conquista a erudición para acadar un sofisticado trobar. Xoán Xosé Fernández Abella, poeta por convicción, de profunda formación, realza con cada verso un sofisticado estilo poético. Verso a verso, durante varios lustros, o seu corazón xeneroso foi esa fontela que abrolla fresca na poética de noso. Unha poesía na que o vate é inspirado pola terra nai, unha natura esplendorosa que Xoán sempre defendeu e defende con enérxica e briosa oralidade. Continue reading Decano de cátedra
Xosé Manuel Lobato. (Pregúntasme pola miña fuxida/e respondo que estaba ferida… Diana Pastoriza). No pórtico outonal/o solista rexeita a coral,/para dende o seu altar/ensaiar sen cesar.// Nas lembranzas, no recordo profundo e intenso, no meu maxín danado, permanece latente o ritmo acompasado e por veces afinadiño da festa.//Dende o seu pedestal/sonoriza todo o val,/goza da súa soidade/afeito á comunidade.//Por iso, dende este afastado e inmenso Lugar, quero compartir con todos vosoutros, rianxeiros e rianxeiras (na miña experiencia vital, efémera adopción) a miña memoria festeira.//Visible elegancia/brillante arrogancia,/para interpretar con paixón/o que latexa no corazón. Continue reading Dueto para crianzas
La Voz de Galicia
Xosé Manuel Lobato. Percorrendo devagar… este tapiz floral, que se deixa engaiolar nunha sedución de rechouchíos, e mesmo no alborexar transforma esas carballeiras de maino zoar en improvisado auditorio. Variedade no ansioso trino, necesitado de conquistar unha parella para como alados danzar. Continue reading A estrada da vida