Mauricia Ces Quintáns. –Vai á merda¡ Así de claro.
A traxedia víase vir. Unha bóla de billar fulminada polo tapete verde, dende tempo atrás; dende o primeiro, seguramente. Incluso antes. Antes, cando aínda non estaba. Pero facía as beiras. Daquela maneira. Como unha chama inflamada. Continue reading Outro día calquera
Mauricia Ces Quintáns. Toda a noite. Toda a noite, toda a noite, toda a noite; toda a noite. Toda a noite, toda a noite, toda a noite. Toda, toda a noite SEN DURMIR.
Toda a noite… Rosa, Rosa, Rosiña; Rosa, Rosa-Rosa; ROSA-ROSA-ROSA¡
Toda a noite… mamá, mamá, mamá; mamaíña-mamaíña, vinde acá, ven aquí, MAMAÍÑA-MAMAÍÑA¡ Auxilios-AUXILIOS-AUXILIOS-AUXILIOS¡ Rosa vinde acá o… Continue reading Parkinson
Mauricia Ces Quintáns. Agora me decato. Toda a vida celebrando o 19 de febreiro a miña onomástica. No carné pon o 20, pero é falso. Non o carné, a data. Esa foi o día que meu pai tivo tempo para me apuntar no Rexistro Civil e estaba o secretario do Xulgado. Continue reading Falso
Mauricia Ces Quintáns. Chegou o momento: había que pintar arriba. A casa levaba anos case deshabitada. Só nas reunións familiares con ocasión das festas máis sinaladas volvía encherse como antes; e as habitacións, deshabitadas a maior parte do ano, precisaban unha man de pintura.
A esa conclusión definitiva chegou a dona tras considerar que os poucos euros que conseguiu furtar a outros gastos, que non aforros, debía investilos nesa necesidade. As raspaduras, fendas e humidades sinalaban o mapamundi de desatención nas paredes cubertas de anos e de esquecemento. Continue reading Ideas brillantes