Mauricia Ces Quintáns. –Estes xurelos non hai quen os coma. Agora o peixe non se pode comer; amarga: non sabe. Non volvo mercar peixe –dixo Lola, en alto–, con toda a porcallada que se bota ao mar…
Seguiron comendo. O ruído infernal da campá extractora parecía non molestalos. Esqueceu apagalo. Tiña présa de rematar. Seguir lendo
Mauricia Ces Quintáns. Todo procede dun impulso fértil: esvarar a golpes polas paredes uterinas: a primeira fuxida: involuntaria, consentida. (Antes), intuías a luz, nadabas con alas invisibles; guiábante os latexos, estabas quieta, movíaste. Eras?Non hai luz. O teu corazón xea. No transo todo é escuro. Escuro. Non existe o son. É o teu corazón? Xea? Deixas de oír o zunido máxico aporreando no cristal; abandonas o acuario confortable, seguro, cara ao descoñecido. Seguir lendo
Mauricia Ces Quintáns. 8:00: Insiro o díxito furabolos dereito no artefacto de control horario instalado no vestíbulo. Todos llo meten. Como para comprobarmos se ten ovo a galiña. Teno. O rótulo luminoso laranxa así o indica. Á hora estipulada entrou a pita. Abro a parede metálica do armario, aburrido, como todos os insípidos trebellos que enchen a oficina. Seguir lendo
Mauricia Ces Quintáns. Roosa, Rosiiña, Rosiñiiña…! Lévame, lévame contigo, Rosiñiña, lévame contiiigo¡ Os berros escachaban como chumbo nas pedras sen eco da corredoira. Por toda a aldea retumbaban os teus gritos. E o rebote do silencio doía máis forte que a desesperanza. Palpitaba o medo. A ausencia partía nas túas costas como vimbios secos. Era a fin, sen máis. Seguir lendo