Mauricia Ces Quintáns. 8:00: Insiro o díxito furabolos dereito no artefacto de control horario instalado no vestíbulo. Todos llo meten. Como para comprobarmos se ten ovo a galiña. Teno. O rótulo luminoso laranxa así o indica. Á hora estipulada entrou a pita. Abro a parede metálica do armario, aburrido, como todos os insípidos trebellos que enchen a oficina. Continue reading Control →

Mauricia Ces Quintáns. Roosa, Rosiiña, Rosiñiiña…! Lévame, lévame contigo, Rosiñiña, lévame contiiigo¡ Os berros escachaban como chumbo nas pedras sen eco da corredoira. Por toda a aldea retumbaban os teus gritos. E o rebote do silencio doía máis forte que a desesperanza. Palpitaba o medo. A ausencia partía nas túas costas como vimbios secos. Era a fin, sen máis. Continue reading Rosiñiña →

Mauricia Ces Quintáns. Ninguén mellor para adicarse á escrita. Ninguén mellor, para perder o tempo tentando escribir. Non o teño. O tempo tenme a min e non sabe que facer comigo. Non controlo o mecanismo. As horas sucédense iguais ata desaparecer fulminadas pola escuridade. Evapóranse. Como o orballo que deixa a chuvia tras de si. Sen rastro nin pegada do seu paso nalgunha gota extraviada no pétalo dunha mimosa que agroma feliz os seus ollos ao sol. Continue reading O tempo invisible →