Mauricia Ces Quintáns. Ocultos no canaval, os minúsculos invertebrados chupadores succionan os despoxos inzados de nutrientes. Atravesan as correntes dos regatos, vadean os ríos ata as orelas e invaden as ribeiras, entre combates e carreiras coa fin de situárense nas posicións máis avanzadas para acadar o sustento. As chagas retratan as batallas. Continue reading Parasitos
Arquivos da categoría Mauricia Ces Quintáns
Regreso ao futuro
Mauricia Ces Quintáns. Cada verán desexo o regreso atrás. Ao marasmo da invernía, á monotonía da chuvia tralos cristais. Á posición fetal do punto de partida. Adormecer no diván do esquecemento. Estar no vento até caer estarrecida. Pensar que fago aquí, nesta galaxia descoñecida, fría, cada vez máis afastada da luz, máis próxima ao sol que derrete os sentidos. Volver. Cada verán coa súa opulencia, a súa falsidade, co seu brillo. Ao silencio. Cada verán, promesa incumprida cada verán, cada día, o futuro máis lonxe, inaprensible. Continue reading Regreso ao futuro
Morte súbita
Mauricia Ces Quintáns. Inverno. Nubeiros, sol e chuvascos intermitentes. Día do señor do ano cal, domingo. É mester cumprir co obrigado precepto eclesiástico normativo. Despois do aseo matinal, trala coidadosa elección da vestimenta e o calzado adecuados ademais dos correspondentes adobíos, sae da casa coa gabardina e o paraugas aberto. Son as 11,15. Chuvisca. Continue reading Morte súbita
O libro das profecías. “Asa de cántaro”
Mauricia Ces Quintáns. — Un día fun á leira do Pedroso, na que entesta o cachón de Lela das Piñas. E, miña filla, quedei… parva! Quedei atónita!! Mi madriña!!! Unhas coles! Pero unhas coles!! Grandísimas!!! Máis altas ca min!! Unhas coles tremendas!!! Chámanlles… como lles chaman… cántaro, de cántaro!
— De asa de cántaro.
— Si, iso! De asa de cántaro, díxomo túa prima Xoana. Unhas follas grandísimas! Continue reading O libro das profecías. “Asa de cántaro”