Domingo Regueira. Contábame unha veciña —que xa morreu—, que un destes espíritos capaces de transfigurarse en persoa aparecera no salón do baile e chamaba a atención polo seu porte. Con traxe branco, zapato de charón e sombreiro de palla, era o fito de todas cantas pousaban nos bancos.

Veume sacar a bailar e eu, compracida, púxenlle a man no ombro e alá fomos ondeando o valse pola sala adiante. Continue reading O demo familiar →

Domingo Regueira. A seca era apocalíptica. Deixaron de verter as fontes, os ríos e ata o piche da Canle, que proviña dunha mina, deixou de pingar. Non había con que lavar a louza, a roupa nin as pernas. Os carrizos non cantaban e a xente mexaba en pingas. O  presidente da comunidade de reghantes convocou os labregos para falar co cura e saír en rogativa ao río de Xestido. Continue reading De rogativa →

Domingo Regueira. Unha charanga con aire marcial aparece pola Arrochela arrastrando tras de si unha nube de po que envolve dúas ringleiras de irregulares. Encabezan as mesnadas Xoán de Santiago (principal dos irmandiños), e Estevo de Xunqueiras amo de canto crece no seu feudo.  No Eitón, fronte o Castelo da Mitra compostelán, os sufridos veciños, sedentos de xustiza, braman contra os depravados ocupas. Pandeiros, bombos, aturuxos, cunchas e tintinar de ferros atronan na explanada. Foise o medo, e agora os verros, insultos e maldicións, voan coma frechas envelenadas cara aos malfeitores. Continue reading Asedio irmandiño →

Domingo Regueira. -Ai meu home! Así ímosche moi mal!… Se perdes a fe en todo, non sei que vai ser de ti! Non hai quen te salve! Non fas caso do médico…, non tomas as menciñas… E andas encima da perna. Xa me dirás! Pensas que che vai pasar coa augardente? Moi ben! Pois alá ti coa túa paranoia. Non hai peor cousa que perder a confianza nos que saben. Pareces un retrasado! Continue reading Cuestión de fe →