Domingo Regueira. Coa a cabeza enchufada nas pranchas, a siña Rodolfa perecía a raíña de Inglaterra coa súa pamela xardín. Levaba tres colchóns de espuma, que non se lle vía a cabeza.
Eduardo, que dende a tenda viu pasar aquela plataforma, saíu correndo a indagar o que era e, polos zapatos sen cordóns, descubriu que a portadora era a siña Rodolfa.
—Siña Rodolfa, de onde vén con tanta carga?
E con voz de bufanda, contesta: Continue reading A siña Rodolfa
Domingo Regueira. Polas húmidas corredoiras, a imprecisas zancadas, o poeta semella cabalgar sobre colchóns de carrupa, debuxándose no contraluz coma un espavento.
Co lapis nunha man e o bloque noutra, os aterrados transeúntes estámpanse contra a parede para que non lles arranque un ollo. Continue reading O poeta e a mosca
Domingo Regueira. A Sabina estaba aturulada. Non tiña cambiado e, o do cepillo, con cara de hule, baixaba autoritario meténdolle o truel na barbada ás beatas.
Amosaba na súa soberbia actitude unha hexemonía: déspota e absolutista. Continue reading A ludópata
Domingo Regueira. Ghómes era inimigo da menciña moderna, odiaba a industria farmacéutica e tamén someterse á supremacía dos matasáns.
El dicía que os fármacos non curaban, senón que cronificaban a enfermidade.
—Home claro! Se te curan, acaban de te muxir. Continue reading Menciña moderna