Román Arén. O camiño de Santiago, a peregrinación, está moi presente na literatura europea (e mesmo máis aló), pero, como é lóxico, está moito máis evidente na poesía castelá, xa dende a Idade Media, e o Romanceiro amósao ben claramente. O problema do “romanceiro galego” é difícil e motivo de controversia, que eu evito, xa que acollo romances non recollidos entre nós. Continue reading Galicia e os galegos na poesía castelá CXIX. Ecos de Compostela e o Camiño
Arquivos da categoría Teatro
Dous bidóns do lixo e un cadro na parede
Fidel Vidal. Lacan comeza o Seminario XVI escribindo no encerado: “A esencia da teoría psicanalítica é un discurso sen palabras”. Nesa ocasión utiliza o neoloxismo poubellication (xogo de palabras entre publication, publicación e poubelle, po, lixo, vertedoiro do lixo) e é cando, a partir diso, cita a Beckett Continue reading Dous bidóns do lixo e un cadro na parede
O club dos 27
Noelia Toledano. (Dedicado ao Teatro, a Groucho Marx e a Lorca). Nunca pertencería a un club que admitise como socio a alguén como min. Debo confesar que nacín a unha idade moi temperá. Chegados os 27 anos, polo xeral, un xa escolleu unha forma de vida ou está nun proceso de procura. Ten claro o seu traballo ou a súa maneira de gañar a vida. Ten a súa parella, a súa soltería, a súa relixión, a súa situación social e a súa situación predeterminada respecto ao grupo ao que pertenza. Continue reading O club dos 27
Cus de mal asento
Fidel Vidal. Segundo Barthes “o escritor moderno nace ao mesmo tempo que o seu texto; non está provisto en absoluto dun ser que preceda ou exceda a súa escritura, non é en absoluto o suxeito cuxo predicado sería o libro; non existe outro tempo que o da enunciación, e todo texto está escrito eternamente aquí e agora” (Roland Barthes, A morte do autor). O tempo do texto unicamente se pode acertar se vai axustado ao lugar que o describe, e este lugar será o centro: un tempo centrado nas palabras. Aí está Hamm para amosárnolo coa imposibilidade de dar con el, porque sabemos que se trata dun imposible ou, o que é o mesmo, dun sitio imaxinario a escoller: o centro son eu. Estamos a falar dos cus de mal asento. Continue reading Cus de mal asento