Arquivos da categoría Teatro

Galicia e os galegos na poesía castelá CXXIII. Francisco Rojas Zorrilla

Poesía, Román Arén, Teatro

rojas zorrillaRomán Arén. Nacido en 1607, é famoso polos dramas en que trata o tema do honor como Del rey abajo, ninguno (1640), pero tamén por comedias como Entre bobos anda el juego (1637); polos autos sacramentais, polos dramas relixiosos como La viña de Nabot; escribiu máis de setenta pezas. Toledano, de orixe conversa, morreu en Madrid en 1648. En 1645, malia as orixes xudías, logrou ser Cabaleiro de Santiago. Na súa peza El catalán de Serrallonga y bando de Barcelona (ca. 1635) ironiza sobre a falta de lealdade dos galegos, no diálogo entre Serrallonga e o “gracioso” Alcaraván:

Serrallonga: ¿Tendrás ánimo? Continue reading Galicia e os galegos na poesía castelá CXXIII. Francisco Rojas Zorrilla →

Galicia e os galegos na poesía castelá CXIX. Ecos de Compostela e o Camiño

Ensaio, Narrativa, Poesía, Román Arén, Teatro

spain-2450891_960_720Román Arén. O camiño de Santiago, a peregrinación, está moi presente na literatura europea (e mesmo máis aló), pero, como é lóxico, está moito máis evidente na poesía castelá, xa dende a Idade Media, e o Romanceiro amósao ben claramente. O problema do “romanceiro galego” é difícil e motivo de controversia, que eu evito, xa que acollo romances non recollidos entre nós. Continue reading Galicia e os galegos na poesía castelá CXIX. Ecos de Compostela e o Camiño →

Dous bidóns do lixo e un cadro na parede

Ensaio, Fidel Vidal, Teatro

img_msanoja_20170219-174207_imagenes_lv_otras_fuentes_istock-181084592-106-kQR-U42155611703Iz-992x558@LaVanguardia-WebFidel Vidal. Lacan comeza o Seminario XVI escribindo no encerado: “A esencia da teoría psicanalítica é un discurso sen palabras”. Nesa ocasión utiliza o neoloxismo  poubellication (xogo de palabras entre publication, publicación e poubelle, po, lixo, vertedoiro do lixo) e é cando, a partir diso, cita a Beckett Continue reading Dous bidóns do lixo e un cadro na parede →

O club dos 27

Narrativa, Teatro

lorcaNoelia Toledano. (Dedicado ao Teatro, a Groucho Marx e a Lorca). Nunca pertencería a un club que admitise como socio a alguén como min. Debo confesar que nacín a unha idade moi temperá. Chegados os 27 anos, polo xeral, un xa escolleu unha forma de vida ou está nun proceso de procura. Ten claro o seu traballo ou a súa maneira de gañar a vida. Ten a súa parella, a súa soltería, a súa relixión, a súa situación social e a súa situación predeterminada respecto ao grupo ao que pertenza. Continue reading O club dos 27 →