Fidel Vidal. (A máscara non instaura unha distancia, senón outra proximidade -Claude Royet-Journoud-). A bioloxía ligada ao precioso seme, ao sangue dos Hardrada, do que tanto presume a Raíña Gerda (GERDA.- ¿Tés noxo do sangue dos Hardrada? (…) É un seme exquisito. Soamente dá dous abrochos cada xeración. É raro coma unha pedra preciosa), non é razón de paternidade nin de maternidade. Esta establécese a través da relación onde os roles póñense en marcha e vanse formando, non como home (Rei), muller (Raíña) e neno (Príncipe), senón en tanto pai, nai e fillo. Continue reading As verdades da/o fala/o →

Fidel Vidal. Ser home e Rei a un tempo, no mesmo tomo, é algo imposible. Porque o Rei sendo culpable, causante do delito, líbrase da culpa e da condena polo sinxelo feito de ser Rei, dispensando con el ao home que o soporta. Soamente os deuses e os Reis están exentos de calquera crime ou prohibición, incluída a do incesto. Se o Rei busca vinganza é por se ver desposuído, non por cornudo. Continue reading O tempo de (non) pensar →

Fidel Vidal. CORO.- Son o coro. En toda peza de teatro debe de asistir o Coro. Son un e son moitos. Poido ser a noite i o día, verbas segredas, boatos que corren, sombras que pasan…

HAMLET.- ¿I o teu testimoño é verdadeiro? Continue reading A voz do coro →

Fidel Vidal. Hai bos e malos ventos. E hainos terroríficos. Os peores son os improdutivos e destrutivos, os furiosos e baleiros. Mesmo houbo, e seguirá habendo, ventos de antiga raizame. De nome e sona. Por boca de Xesús Pisón (Ei, Feldmülle!, 1991) fala o Vento e proclámase curmán por parte do Nordés de Burela, “mesmo casado cunha filla do Señor Siroco, príncipe dos desertos, que me ensinou o seu asubío”. Continue reading Os aventados de Elsinor →