Román Arén. Figura capital na fin da Idade Media, na música e na poesía, foi Juan del Enzina ou Juan de Fermoselle, nacido en 1468 e que morreu arredor de 1530. Estivo en roma no séquito dos papas Alexandre VI, Xlio II e León X. Tras visitar Xerusalén, volve a España en 1521. A súa poesía foi cousa de mocidade, pois o seu Cancioneiro editouse en 1496, aínda que logo coñeceu ata 1516 outras cinco edicións. Continue reading Galicia e os galegos na poesía castelá XCVI. Juan del Enzina
Arquivos da categoría Teatro
Galicia e os galegos na poesía castelá XCIV. Lope de Vega escribe castrapo
Román Arén. Lope de Vega foi un dos poetas fundamentais do Romanceiro Novo e o profesor Antonio Sánchez Jiménez leva anos estudando e editando o Romanceiro lopesco, seguindo o ronsel do seu mestre Antonio Carreño. Agora (2018), na colección Letras Hispánicas da editorial Cátedra, edita os Romances de senectud de Lope, é dicir, os que escribiu entre 1621 e 1635. No volume, que numera do LXXIV al CXXXIII (porque segue a numeración dos romances da madurez, que son setenta e tres), atopo algo sorprendente, o romance CIV, editado a partir do Códice Durán-Masaveu (xa editado en 2011 por García de la Concha, Madroñal Durán e Domínguez Cintas), que xa publicara en 1856 Cayetano Rosell na Biblioteca de Autores Españoles. Continue reading Galicia e os galegos na poesía castelá XCIV. Lope de Vega escribe castrapo
Teatro nos límites do poema
Eme Cartea. Na butaca, a máis recente obra de Esther F. Carrodeguas, polifacética rianxeira que deambula entre as letras, o audiovisual, o teatro e o activismo cultural. Un libro arraiano onde o código se mantén baixo sospeita. Formalmente, poema gráfico (tipográfico) máis ca visual -caligrama-. Pero, tamén, teatro poético ou poesía dramática intercalada de pausas, silencios e imaxes onde o escatolóxico e o xogo atrapan o espectador nesa conciencia feminina e dorida que esquece. Na orixe, Unha tirada de dados…, de Mallarmé, que inaugura a espacialización do texto, a páxina como espazo plástico, a iconicidade da escritura, ou o contraste das tipografías. Continue reading Teatro nos límites do poema
Galicia e os galegos na poesía castelá XCI. Tirso de Molina (II)
Román Arén. La romera de Santiago ten tamén protagonista galego, o criado Relox. O conde, o seu amo, gaba o campo galego (locus amoenus) pero o criado interésase por Ribadavia, o “rei dos viños”.
Escarmiento para el cuerdo amosa un criado galego que ridiculiza a súa etnia e o seu país, onde ata pon a súa nai por puta: Continue reading Galicia e os galegos na poesía castelá XCI. Tirso de Molina (II)