Fidel Vidal. A escritura, segundo Barthes, “é unha realidade ambigua: por unha parte nace, sen dúbida, dunha confrontación do escritor coa sociedade; por outra, remite ao escritor, por unha sorte de transferencia tráxica, desde esa finalidade social até as fontes instrumentais da súa creación” (Roland Barthes. O grao cero da escritura). Son as fontes instrumentais no xogo dunha partida a piques de rematar. Un xogo (o da fala) comezado antes da presenza dos personaxes que se van enfrontar. A partida e a fala. A partida da fala, por non falar da parida, da fala parida ou da parida falada. Até dar co absurdo como unha das máximas expresións creativas (crédemo) e mesmo éticas, quer dicir, poéticas. Continue reading Enredos da fala
Arquivos da categoría Teatro
De trapos e atrapados
Fidel Vidal. Estamos a falar de sabas, dos panos e trapos que aparecen na obra de Beckett Fin de partida. E de dúas cortinas corridas nos dous ventanucos altos das paredes laterais do refuxio desde onde é (im)posible ver o exterior. Continue reading De trapos e atrapados
Nada que dicir
Fidel Vidal. Non está na nosa intención comprender nin tirar ningunha sorte de simboloxía de Fin de partida por temor á maldición expresada polo autor, Samuel Beckett: “Honni soit qui symboles y voit” (“Maldito sexa aquel que aí símbolos vexa”). Aceptamos o consello por convicción e por medo ao cumprimento da malévola advertencia. Continue reading Nada que dicir
Unha natureza sen dentes
Fidel Vidal. Que significa natureza? De primeiras pensamos na bioloxía, no puramente biolóxico, na fisioloxía dos organismos, sen outra manifestación que o seu funcionamento: sen discurso engadido que o relate. Este, o discurso, vai formar parte dunha novidade cualitativa que responde á identificación exclusiva do ser humano como tal. O discorrer do verbo ao que fica enganchado mesmo antes de nacer, como evidencian as palabras expresadas polos seus proxenitores dentro da ilusión dun desexo. Desde ese instante establécense lazos, incluídos os que se apuntan como nomes posibles cos que apadriñar os seus descendentes. Continue reading Unha natureza sen dentes