Ramiro Ouviña O. (A Sabela Alda Cons Ouviña, o mellor, sen dúbida, do 2020). Entro no cuarto camiñando como se o chan fosen febles nubes, con coidado de non alterar aquel espazo que lle pertence. O claroscuro proporcionado pola persiana paréceme esaxerado pero “os que mandan” aquí só me permiten alivialo un pouco, o xusto para que a poida ver. Seguir lendo
Ramiro Ouviña O. —Por amor de deus, Xildiña, acouga. Hoxe non tes paranza.
A nena erguérase de súpeto e corre cara ao balcón perseguida da irmá máis pequena, de Olinda. Seguir lendo
Ramiro Ouviña O. É de noite. As nove do 21 de decembro. Venta como se ouvease a morte, e a chuvia arremuíñase ao noso redor. Os paraventos non son quen de espallala lonxe das nosas facianas. O bambeo do barco move a cortina da derrota, chiscando o seu ollo de luz e escuridade. Saímos do Caribe hai doce días, con rumbo directo ao Canal da Mancha. Seguir lendo
Ramiro Ouviña O. Xa viñan enleados cando chegaron para cear. As frases, aínda que pronunciadas sen alporizar os ánimos, atropelábanse unha coa outra.
-Eu só che digo que as cousas do verán morren co verán. E moito máis mortas están cando son do verán pasado, … Seguir lendo