Ramiro Ouviña O. Renxen as persianas que Xiana recolle antes de abrir a fiestra pola que se coa unha lene brisa que axita agarimosa a súa media melena. Espreguízase demorada, estirando os brazos ao máximo, primeiro aos costados, despois por enriba da cabeza, nunha tensa e fermosa V de vitoria, e remata finalmente detrás da cabeza, coas mans xunguidas sobre a caluga. Nun desafío instintivo, animal, ao novo día adianta o torso e por un instante, por menos do que dura un lóstrego Continue reading Xiana →

Ramiro Ouviña O. O ingreso de Cristovo foi un máis dos sete contaxiados polo Covid-19 que rexistrou aquel día o Hospital da Barbanza, cando a pandemia ameazaba con encher todos e cada un dos espazos dos hospitais e con esgotar os esforzos, cada día máis escasos, do persoal sanitario. Continue reading The Special One →

Ramiro Ouviña O. Escoitaba pero non entendía. Sabía, intuía, que algo tiña que dicir, mais ao seu berro “Pero eu quérote!” só lle contestou o estrondo da porta ao cerrarse.

Ramiro Ouviña O. O rumor espallouse coma un disque e nunca coma unha certeza. Ninguén coñecía ningunha muller que sufrira tal situación, pero todos sabían de alguén que escoitara que lle sucedera a unha coñecida. Era sempre a mesma historia: mulleres que nos días despois do cambio ao horario de inverno, cando as noites comezan ás seis da tarde, mantiñan a camiñada como o exercicio cotián, xuraban que un home, de aspecto estraño e ameazante aparecía, achegábase e desaparecía. Co paso dos días o terror vestiuse coas 256 intensidades do gris. Dependía da hora do día e se a tinguidura se daba na palestra dos bares Continue reading Escuro garaxe de desexo →