Ramiro Ouviña O. Renxen as persianas que Xiana recolle antes de abrir a fiestra pola que se coa unha lene brisa que axita agarimosa a súa media melena. Espreguízase demorada, estirando os brazos ao máximo, primeiro aos costados, despois por enriba da cabeza, nunha tensa e fermosa V de vitoria, e remata finalmente detrás da cabeza, coas mans xunguidas sobre a caluga. Nun desafío instintivo, animal, ao novo día adianta o torso e por un instante, por menos do que dura un lóstrego, os peitos espertan e empurran, gozosos, a tea do camisón.
—Se o sol xa quenta o corpo deste xeito a estas horas … moumea Xiana consciente do momento. É domingo e fai un sol de carallo, cantaruxa.
As mans bolborotean arroutadas ao longo do corpo, acomodando innecesariamente a lixeira camisa de durmir.
Sae do dormitorio e na mesma porta entrambilícase cunha peza de roupa esparexida no chan.
—Vaia, ho! Non che teño dito que non deixes as cousas ciscadas, ao chou. E non rosmes; o que para ti é un xoguete para min é un problema, un traballo.
Sen agardar, poida que se nin tan sequera desexar, contestación, convencida de ter razón Xiana prosegue a súa queixa adobada nunha clara ironía.
—Dáme a impresión de que te acomodaches, que xa non che importo. Non como ao principio, cando nos coñecemos.
Camiña cara ao cuarto de baño, cerra a porta e gaña a soidade que ata fai ben pouco non precisaba, pero que agora desexa dun xeito primario, abafante. Namentres se ispe berra: Alexa, Greta Van Fleet!
Xa baixo a auga morna comparte a berros os primeiros versos que chegan dende o aparello electrónico:
Oh my holy Lord!
She sets my soul on fire
Flames of love and sweet perfume
She’s my heart’s desire
She’s an angel straight from Hell
A medio vestir, ou medio espida, Xiana entra e sae do cuarto de baño e móvese polo apartamento. Abre un caixón aquí e pecha un máis alo, sen deixar de falar.
—Que tal? Ben, non si. Xa, o perfume. A min tráeme lembranzas nas que ti non estás, e a ti cústache verme deste xeito.
—Ou será -vai ser- a música? Non lle deas máis voltas: aqueles foron; estes, son.
De súpeto ordena: Alexa, apaga.
—Xa estou. Ímonos.
—Non me fagas caso, Norés. Xa sabes que é por me meter contigo.
Ao pé da porta baixa da percha a correa que engancha con coidado no anel do colar do can. Fai un rápido repaso mental antes de coller o bastón retráctil branco e sae.
Agardando a chegada do ascensor acariña a cabeza do can guía, que levanta a cabeza agasallado.