Óscar Reboiras. Alá vai outro ano. Sempre que toca tirar coa última folla do calendario, penso na miña nai. Ou máis ben nas súas cociñas. Na casa está a cociña vella, coa lareira, onde se fai o churrasco, os roxóns (en Rianxo chamámolos rexóns), onde se asan as castañas e se fan as fritadas de peixe. E despois está a cociña nova, co seu microondas e as paredes con plaquetas de flores. Pois ben, tanto a cociña vella como a cociña nova están inzadas de almanaques.
Mentres outros tiramos de aplicacións móbiles, para a miña nai esas efémeras follas serven para anotar teléfonos, nomes e citas médicas. Como nos estratos das escavacións arqueolóxicas, a medida que vas pasando capas, atopas o número de teléfono do repartidor do penso ou a data de remate para o pago da contribución.
O outro día, no taller ao que vou habitualmente, ofrecéronme catro calendarios. Díxenlles que con un era máis que suficiente e ao final vin con tres. Como se necesitase ter tres veces repetido o 2022 para vivilo mellor ou máis intensamente. O caso é que un deles, por pura lóxica, llo dei á miña nai. «Falta fai», aseguroume, colocándoo xunto ao da panadeira e ao do ultramarinos.
Porque a casa da miña nai é como unha sala do Museo do Prado, só que con calendarios de distintos anos encabezados por fotos de animais, de paisaxes nevadas, de nenos e de santos. Na cociña nova engánchaos con escarvadentes á plaqueta, mentres que na cociña vella fican chantados sobre dúas puntas que hai na porta de madeira.
Non é a primeira vez que lle digo que ten demasiados almanaques. Que para que precisa tantos. Sempre me responda que «mal non fan». Así e todo, síntome un pouco culpable. Cando decidín escribir sobre esta teima súa, descubrín que se desfixera da maioría deles. Alixeirou a súa colección e agora só ten uns poucos (por suposto os dos santos son sagrados). Os demais, desapareceron.
Espero que non me faga máis caso e que, co tempo, as paredes se volvan encher de calendarios antigos esborranchados de números e de letras. Prefiro que estean aí, como un recordo tanxible e real de que estreamos cada un deses anos, de que os recibimos con ilusión e ganas, por máis que moitos deles fuxiran das nosas mans sen apenas sentilos.
Prezada Naty:
Súmome de novo a eses desexos. Ás veces hai máis diferenza entre nada
e un, que entre un e un millón. E menos mal que ti aínda nós fas crer que hai
alguén ao outro lado.
Fortes apertas!
Querido profesor:
A mí también me pasa lo mismo. Me refiero a ese enorme vacío que “nuestra Magdalena” ha dejado, al no aparecer por el Café desde hace días.
Espero que pronto podamos verla entre nosotros porque mi vacío se hace más grande cuando veo lo de “Deixa o teu comentario”, y no haya esa atenta entrada a todos vuestros magníficos artículos porque, a decir verdad, contesta a todos y eso se nota, ¡vaya si se nota!
Mi deseo de un buen fin de semana.
No taller da empresa onde traballo teñen os calendarios un enriba de outro dende o ano 1973.
@paideleo iso si que é para facerlles unha foto. Case medio século comprimido nun mesmo espazo. A saber que de historias deron de si estes ano no taller!
¡Qué recuerdos Óscar!
En la casa de mi abuela y de mi madre, también había infinidad de almanaques. Como tú bien dices, dominaban los de santos. Y hablando de esto, es curioso que no menciones el famoso taco de toda la vida que, una vez que tirabas por la “hojita” correspondiente al día, traía alguna que otra efeméride, además de bellas reflexiones y célebres frases que, a mí, me encantaba leer.
Hoy día es muy difícil conseguirlo en las papelerías de toda la vida, pero todavía por Ribeira, si te apuras, aún los encuentras.
Me hace gracia cuando dices que la casa de tu madre es una especie de sala del Museo del Prado con tanto calendario. Yo dejé de hacer anotaciones en los mismos. Ahora me dedico a hacerlas en los grandes azulejos de mi cocina. Allí anoto, todo aquello que considero importante para hacer al día siguiente. Y funciona. Lo mío no parece un Museo, pero sí un tablón de anuncios de una iglesia, por poner un ejemplo.
Me encantó tu narrativa de “Outro almanaque máis”. Me gustó porque desde niña, conocía el significado de aquellos almanaques que, para nuestras abuelas, eran algo sagrado, ya que muchos de ellos traían en su portada, esa imagen, ese icono que, generalmente, representaba el santo de su devoción.
Es agradable que con vuestras narrativas, en ocasiones, nos hagáis recordar nuestra niñez. ¡Gracias!
Desde Palmeira un cordial saludo.
Ola, Naty.
Moi certo o do taco do Sagrado Corazón de Jesús. Eu incluso tiven varios. O mellor, como ben comentas, todo o que daba de si a folla de atrás.
Curioso que en Ribeira non se poida conseguir. En na Coruña (onde traballo) vino no escaparate de varias librarías. Ademais, hai unha lista que sigo dos libros máis vendidos cada semana en España e agora, repasándoa, vin que na semana do 20 de decembro estivo como o 13º libro máis vendido a nivel nacional. Case nada!
Agradézoche a idea e cólloa porque ben dá para outro relato.
Unha aperta!
Graciñas, Xosé Ricardo. Moi honrado por este primeiro comentario do 2022. Agora o que queda é seguir dándolle vida a este café, enchéndoo de palabras e de conversas. Que cando volva Magdalena o vexa todo en perfecto estado de revista.
Prezado Óscar:
Entro en Café Barbantia todos os días e sinto un enorme baleiro por non poder ler os comentarios de Magdalena. Agardo que poida acompañarnos de novo moi pronto. Dáme a impresión de que debe saber ducias de historias sobre eses almanaques dos que falas (máis aínda sobre os de motivo relixioso), que tamén forman parte moi importante da miña vida emocional, e estou por asegurar que se sentiría moi identificada con túa nai. E creo que este texto teu lle gustaría moito, tanto polos protagonistas, como polo tema, como polo estilo tan maduro co que o escribiches. A min, desde logo, encantoume. E, para que así conste, escribo no almanaque do noso café o primeiro comentario do 2022. Parabéns! E feliz ano!!!!