Martina Rivas. Finxía ler. Sentada de pernas cruzadas, coas mans frías polo inverno e un abrigo empapado pola choiva, finxía ler unha nova historia mentres esperaba a que chegase o tren. O resto da xente falaba, esperaba en solitario, miraba o ceo preguntándose cando volvería o sol ou observaba a pantalla do móbil, pendente dalgunha conversación. Só cando estiven segura de que ninguén me prestaba atención alcei a mirada uns milímetros. As persoas deixan de comportarse con naturalidade cando saben que alguén as observa. Se son sincera, non teño claro cando comezou a miña obsesión por observar a xente que decide coller un tren. Talvez derive do aburrimento, de esperar soa, ou do moito que me chaman a atención as estacións.

Ademais, todos teñen un motivo.

Algúns deles están dispostos a compartir a súa historia, como a dama de Oklahoma, que veu ata Galicia porque lle parece preciosa, que odia o polbo, e que confirmou nun portugués bastante bo que Oklahoma e Texas son iguais a como as mostran as películas.

E outros, os meus favoritos, ensínanche que falar cun descoñecido sobre libros nun tren é unha das cousas interesantes da vida. Non vin o cabaleiro dos problemas existenciais nunca máis, pero espero que aprobase a carreira de enxeñaría e que siga coñecendo xente rara nos karaokes de Vigo. Grazas polos teus consellos sobre como solucionar as goteiras.

Ás veces pode ser aburrido, pero non pasa nada. Mentres esperas, sempre podes finxir que les un libro.