X. Ricardo Losada. Visitei a Cidade da Cultura para ver a exposición Castelao maxistral. No vestíbulo a recepcionista preguntoume de onde viña e, ao revelarlle de Rianxo, mostroume un rito de complicidade que me encheu de orgullo. Un orgullo que foi a causa de que no último momento decidise facer a visita guiada, algo ao que sempre me nego. Infórmome previa e posteriormente, pero a visita a un museo enfócoa como un paseo polo monte ou por unha vila descoñecida. Sen que ninguén me guíe a mirada, o pensamento ou a emoción. Se na exposición chove, quero dicir que chove. Se na exposición mexan por min, quero dicir que mexan por min. Algo que, nas visitas guiadas, é moi difícil de conseguir. Seguir lendo Unha das primeiras leccións da vida →

X. Ricardo Losada. Saio dunha clase na que expliquei por que Platón dicía que filosofar é prepararse para a morte, e atópome unha noticia na prensa sobre unha funeraria italiana chamada Taffo que usa o humor nos seus anuncios publicitarios. Seguir lendo Unha funeraria cómica →

X. Ricardo Losada. Nun comentario neste mesmo blog afirmei que cando lía a Kant sentía ter a idade que teño, e cando lía a Nietzsche, a dun adolescente. E pedíalle a Magdalena, a miña interlocutora, que adiviñase a cal dos dous lle dedicaba máis lecturas. Seguir lendo Engurras descolocadas →

X. Ricardo Losada. Releo con paixón Conversacións, libro de entrevistas con Cioran, un dos filósofos que máis me impactou a primeira vez que o lin. Atopo de novo ducias de reflexións que me fan pensar e que iluminan partes moi profundas e escuras da natureza humana. Pero volvo ter (reléoo con frecuencia) a mesma sensación de sempre. É un filósofo para ler, pero non para pedirlle consello sobre problemas reais. Aínda que dicía ser un apaixonado da filosofía-confesión, e deses filósofos que se toman a si mesmos como casos no sentido clínico da expresión, estou seguro de que se un familiar deprimido lle preguntase que facer, Cioran contestaríalle o mesmo que algún día escribiu Seguir lendo Cioran e o progreso →