Xosé Manuel Lobato. Camiña o Deza moi devagariño, solermeiro, con inspirada astucia vai deixando pegada nun camiño de recunchos e caprichosas reviravoltas. A súa solemne lentitude semella pausa e quietude adormecida nos remansos, pozas onde descansa baixo as sombras da vigorosa vexetación da paraxe de Carboeiro. Na contorna transpírase tranquilidade e meditación pretérita, por estes lares xacen seres sedentos dunha procura de estabilidade emocional, que nese estadio latente no que permanecen, desexan e necesitan do intenso frescor vital e tamén do murmurio agasalleiro e saudable destas augas remansadas nunha aperta intemporal coa mítica fraga pola que transitan. Seguir lendo Brinco salvaxe →