Fidel Vidal. -É o primeiro ano que estás aquí, non si?
-Ao mudarmos de casa.
-Pareces algo nova para estudares no mesmo curso.
-Sempre tiven cara anenada. Son nacida en decembro.
-Nótoche apesarada. Será polo cambio.
-Por iso tamén, pero sobre todo polo de meu irmán.
-Tes un irmán? Seguir lendo Conversas de escaparate. O peto da camisa
Fidel Vidal. -O cartel non ten que ver co vello chiste de sermos “probadores”, de señoras nin de señores. Pertencemos a un antigo gremio incomprendido. Eu era un experto no metal. Probaba navallas, follas de afeitar, gadañas, tesoiras, agullas. Si, agullas, incluídas, como unha excepción, as das atadoras, que eran de madeira. Seguir lendo Conversas de escaparate. O recendo das sombras
Fidel Vidal. -Esa que ves aí, foi raíña das festas. Fose por onde fose, tras dela arrastraba multitudes.
-De homes, naturalmente.
-E de mulleres.
-Unha desprezativa. Por que pensas que gañou?
-Porque se ve guapa e con estilo. Seguir lendo Conversas de escaparate. Clase
Fidel Vidal. Yo soy. Yo eres. Yo es. Yo somos. Yo sois, Yo son. Se queres sobrevivir, deberás conxugar o verbo ser desta maneira. Así comeza Yo soy, yo eres, yo es, de Juan Bonilla (Ed. Imperdonables, Árbol de Poe, 1995), unha orixinal novela de menos de cen páxinas. Non resulta fácil conxugar o verbo ser. O máis difícil está en crelo. Para non conformarse con sobrevivir, o seguinte paso será aprender conxugar o verbo amar: eu ámome, ti ámasme, el ámame. É unha novela de amor, sobre o primeiro amor, os amoriños primeiros que, como a raíz do toxo verde, “son moi malos de olvidar”. Seguir lendo Desexos cumpridos