Marina Losada Vicente. Gozaba coa auga morna entre as súas pernas abertas. Gozaba. Gozaba coa brisa do mar entre as súas pernas abertas. Gozaba. Gozaba coas burbullas de escuma entre as súas pernas abertas. Gozaba. Gozaba con só pousar a man entre as súas pernas abertas. Gozaba.

Pechou os ollos.  Gozaba. Adormeceu e tivo un soño erótico. Gozaba. Seguir lendo En coiros →

Marina Losada Vicente. A presidenta da AMPA deu conta de que un alumno tiña cometidos actos vandálicos que provocaran que o expulsaran do instituto durante unha semana. O colectivo escolar estaba indignado, sobre todo os membros da asociación, que o consideraban case un terrorista. Todo foron insultos e descualificacións sobre o mozo, difíciles de soster en liña aberta cuns pais que ninguén coñecía, pois traballaban no estranxeiro. Seguir lendo Inimigo público número un →

Marina Losada Vicente. Sentou enriba da mesa coa tranquilidade que dá vestir mallas deportivas, axustadas iso si, e moito, por non ocupar unha das poucas cadeiras libres da sala. Agardaban por ela media ducia de veciñas, con cadansúa pandeireta, é un home maior, que tomou asento, como atraído por un imán, mesmo fronte dela. Seguir lendo Desculpando a túa cara →

Marina Losada Vicente. Na Cuba todo era diferente, aínda que algunhas cousas, sobre todo os xogos de alcoba, eran como en calquera outro sitio. Certo que para unha nena de doce anos, que acaba de desembarcar nunha mansión enorme, desde un Rianxo que non sabe situar no mapa, todo era estraño.

A primeira encomenda do día era facer o cuarto da ama, en canto esta se pechaba no baño. Chamáballe moito a atención os diferentes estados de humor cos que se levantaba. Seguir lendo Costumes de alcoba →