Marina Losada Vicente. Coidado co que pides, non sexa que se che conceda!, pensei, mais fixen a solicitude e aquí estou, cinco minutos de prórroga. Algo bo faría, penso eu… ou non é un premio que che concedan tempo para comprobar aquilo que che corresponde por dereito? Seguir lendo Sen confortar →

Marina Losada Vicente. Esqueceu moitas cousas na vida, mais nunca esqueceu a quen lle quedara a deber. O caderno dos impagamentos descansa no fondo do último caixón. Non o mira desde hai anos, nin falta que lle fai. Ver a cara lavada dalgunha veciña, que sen pudor algún prometeu pagamento e ata hoxe, segue levantando feridas. Seguir lendo Caderno →

Marina Losada Vicente. A pregunta colleuna ben por sorpresa. Comparada con que? Non tivo fillas, sería iso, tres homes lle deron a vida. Nin tivo irmás coma quen di, sendo a máis nova de sete. Luísa, a seguinte muller na lista, ben puidese ser a nai que a pariu, con vinte anos de diferenza. Seguir lendo Normalidade invisible →

Marina Losada Vicente. Cantas veces vivín eu a mesma situación, veña e dálle, no meu maxín. O meu corpo, teimudo, sentía cada vez a túa invitación ao baile. Unha man acariña a cintura. A outra recolle a miña para iniciar xuntos o voo. Dúas bolboretas nunha danza nupcial.

Cada vez e todas as veces que escoita tocar a gaita, muiñeira ou xota, peza lenta ou rápida, o meu corpo sente unha forte chamada ao movemento. A necesidade de bailar percorre cada poro da miña pel. Seguir lendo Concédesme este baile? →