Marina Losada Vicente. O home que entra no comedor é o director do meu cole. Non é un director de músicos como o que vin coa miña avoa. O director do meu cole aplaude, como faciamos nós cando paraba a música. O director do meu cole aplaude e grita silencio para que os nenos e as nenas esteamos calados e poidamos escoitar cando nos chaman polo nome.

A avoa está no propósito de que lle pida a Papá Noel un instrumento. O neno está na idea de ser director de orquestra, si, pero só precisa un pau e un banco ao que subir. E público. Sobre todo público, cousas ambas que non acostuma a ter o saco de Papá Noel. Seguir lendo Orquestra sen partitura →

Marina Losada Vicente. -Levo o violonchelo para a casa. Aquí tes os cartos e a propina. Faltan dez minutos para que peches. Mañá á primeira hora, se eu non estou na porta co instrumento, fas caixa e dás entrada ao efectivo. Espero que non, pero se teño que devolvelo… Trátase dun agasallo e depende da reacción da miña moza. Se non quere matricularse, o gasto non ten sentido. Seguir lendo O estraño caso do roubo dun violonchelo →

Marina Losada Vicente. -Non sei nin como contarcho, amiga. Vas rir de min… e coa cuadrilla, xa o sei, risa para un mes!

«Sentín remexer o neno, acendín a luz, e nada, durmía. Seguir lendo Vagalume →