Ramiro Ouviña O. Dun tempo para aquí viña notando que era chegar onde estaba a familia e cambiar falas e xeitos era todo un. Aínda así, non faltaba a ocasión de recoller aquí e alá palabras soltas, escoitadas dende lonxe ou cando se supoñía que non as podía ouvir, para fiar de que ía a cousa: que se o atoparan pasmado diante do almorzo cando chegaran, xa tarde, da feira Seguir lendo Pai
Arquivo da categoría: Narrativa
A nós tamén nos espiaban
Gonzalo Trasbach. Sentado na d’O Beiro, Lato Saltamuros de Corea mira e escoita como na televisión, tal coma nun galiñeiro, discuten sobre a candente noticia da espionaxe aos independentistas cataláns e incluso ao goberno de España. E ao mesmo tempo pensaba para si mesmo: <Nós tamén fomos espiados…>. Nese intre entrou no bar Venancio o Ruso de A Feosa, que sentou na cadeira do lado e soltou de medio lado: <Estás só?>. <Non. Estaba recordando, estaba cos meus recordos…>, intentou dicir o de Corea, mais o Ruso cortouno cun <e logo que recordabas?>. <Se me deixas explícocho nun minuto. Lembraba que cando era estudante tamén nós fomos espiados…>. Seguir lendo A nós tamén nos espiaban
A memoria da historia e as historias da memoria (I)
Pilar Sampedro. O título dá voltas ao redor de dúas palabras: memoria e historia, para rematar uníndoas en memoria histórica. Trátase de falar desta nos libros de ficción dirixidos á mocidade, especialmente.
Cando falamos de memoria histórica estamos a referirnos a ese período que comprende o golpe de estado de 1936, a guerra e a posguerra, un tempo do que se acostuma falar pouco nas clases de Historia, porque estarían ao final do programa ou porque non interesa facelo. Esta, segue a ser unha época pola que pasar na punta dos pés, porque é algo non resolto nin sequera a nivel historiográfico e que continúa creando espullas. Seguir lendo A memoria da historia e as historias da memoria (I)
Puntadas de trapo vello
Marina Losada Vicente. Acabo de rematar algo do que me avergoñaría cando era nova. Son agora vella? Vellos son os trapos, non querida? Pois eu hai días que mesmo me sinto así, como un trapo.
Non sentiría vergoña por facelo, que ben está, moi ben, ter iniciativa, senón polo mal que me quedou. E mira que lle puxen empeño. Do un ao dez, cos teus meus ollos de hai vinte anos, a nota sería de menos un. Empurreime en facelo e rematei. Agora podo vestir o pantalón sen medo a ensarillarme cos baixos e romper unha perna, por moito que ti te queixes, con toda a túa soberbia, que xamais reparaches nas dificultades propias dos oitenta anos. Seguir lendo Puntadas de trapo vello