Román Arén. Xa teño escrito neste café sobre López Parra, definíndoo como “ultraísta”, é dicir, como membro das primeiras vangardas españolas (1918-1924), pero foi un poeta “ex comungado” polos seus colegas por ter reincidido no “modernismo” ao editar a peza teatral País de abanico en 1921. Malia iso, com0pilou os seus poemas máis vangardistas no libro La Imagen Iluminada en 1929. Mais agora, mercé ao labor realizado por Pablo Rojas, sabemos que, realmente, López-Parra foi catro poetas: un orixinalmente posmodernista (Poemas del Bien y del Mal, 1920), un ultraísta, un poeta comprometido (Auroras rojas, 1936) e un poeta carcerario. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CXLVII. Ernesto López-Parra →

Román Arén. José del Río Sainz (Santander, 1884-Madrid 1964) destacou como xornalista co pseudónimo “Pick” (unha homenaxe modesta a Dickens: Pick-Wick) e tamén como poeta, definido unhas veces como modernista e outras como posmodernista polo seu prosaísmo, que combinaba co dominio da métrica, a melancolía e o humor. Gerardo Diego, que o admiraba e o incluíu na segunda edición da súa famosa antoloxía, atopaba nel pegadas parnasianas simbolistas (Tristán Corbière) e realistas. Como xornalista escribiu e dirixiu xornais cántabros como <La Atalaya> e <La voz de Cantabria>, pero despois da guerra este conservador-liberal ficou en terra de ninguén Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CXLVI. Un modernista: José del Río Sainz →