Conzalo Trasbach. Nas artes, na música (da que sabemos tan pouco, coma talvez tamén de nós mesmos), no pensamento e case en toda a literatura seria, ¿a soidade e a singularidade son esenciais ou non? ¿Non é a caso unha cuestión nodal a individuación do acto ético, poético, estético e metafísico, da soidade da extinción persoal no proceso creativo? ¿Non durmimos sos? E se é así, ¿non nos acercamos ás obras artísticas titubeando, case tatexando, igual que nos aproximamos a morte? ¿En cando morremos no o facemos nunha soidade ontolóxica? Seguir lendo Ledicia e riqueza da Soidade en Emily Dickinson
Arquivo da categoría: Gonzalo Trasbach
Apuntamentos musicais
Gonzalo Trasbach. Conversando cos amigos máis informados en cuestións musicais, chegamos á conclusión de que a colleita do 2015 resultou pouco interesante, polo menos no referente ás voces masculinas. Pero, segundo eles e as miñas pescudas persoais, a anada das femininas ten sido das máis sobresaíntes dos últimos anos. Co obxectivo da ampliar o campo das novas e mesmo novísimas aspirantes a poboar a miña “Caligrafía sonora feminina”, o capítulo dedicado ao período que abarca dende o 2010 ao 2015, Seguir lendo Apuntamentos musicais
Clasificacións
Gonzalo Trasbach. (A Emilio Araúxo) Confeso que fixen a travesía do vello almanaque ao novo envolto nunha brétema inquietante: adiviñaba unha arribada ao porto da depresión arrastrado por un turbio vento que se levantou mirando as táboas clasificatorias, realizadas por críticos de renome e prestixio, dos mellores libros, discos e ata dos mortos máis afamados do pasado 2015, e que se publicaron nos periódicos e mesmo en revistas especializadas. Estiven a punto de caer na espesa malla do desánimo, de sentirme un perfecto estúpido, ao comprobar que, por exemplo, non tiña lido ningún dos considerados mellores 15 ou 20 libros do ano anterior. Seguir lendo Clasificacións
Sokurov fai chorar a Nick Cave
Gonzalo Trasbach. Rebuscando entre os libros atopei un que me veu á cabeza unha noite cando tentaba conciliar o sono: Aleksandr Sokurov. Elegías visuales, un pequeno volume editado por Maldoror no que se recolle, grazas á tradución de Jorge Segovia, unha edición da Cinemateca Portuguesa (1999) dedicada ao singular director ruso, e que me regalou hai moitos anos o amigo Pedro Ferrández. Entre as dúas magníficas entrevistas, que lle fan María Joao Madeira e Paul Schareder, respectivamente, e outros artigos sobre vida e a obra do cineasta, chamoume a atención un textiño, Lloré del principio al fin, firmado polo cantante e compositor Nick Cave, publicado no diario británico The Independent, en marzo de 1998, un ano despois de que Mai e fillo se estrease no festival de Berlín. Seguir lendo Sokurov fai chorar a Nick Cave