Gonzalo Trasbach. As bolsas da pobreza están cheas, non só polo mundo adiante senón entre nós. Numerosos nenos/as, vellos/vellas pasan fame ou viven na indixencia. Miles de homes e mulleres dormen nas rúas, entre farrapos ou en caixas de cartón. E hai máis de cinco millóns de parados. Diante destes feitos, a pregunta é: podemos falar dos oficios do Nadal ou do ano que acaba e comeza sen sentir bochorno? Seguir lendo Bo Nadal
Arquivo da categoría: Gonzalo Trasbach
Escándalo e indignación
Gonzalo Trasbach. Case ninguén dubidaría que nos tempos nos que vivimos dúas palabras dominan de xeito case absoluto o noso escenario cotián: escándalo e indignación. De feito, pasa algún día sen que nos sintamos ou indignados ou escandalizados ou as dúas cousas á vez? E se por casualidade nos despistamos, os medios encárganse de lembrárnolo facendo moito ruído para que non escoitemos o diaño do mundo, o seu silencio.
Byung-Chul Han no seu último libro, En el enjambre (Herder), afirma que unha sociedade sen respecto, sen pathos da distancia, conduce a unha sociedade que vive escandalizada. A nosa, non é? Seguir lendo Escándalo e indignación
La soberbia juventud, de Pablo Simonetti
Gonzalo Trasbach. La soberbia juventud é a cuarta novela de Pablo Simonetti (Santiago de Chile, 1961). Editado por Alfaguara, o libro (328 páxinas) chegou ás miñas mans na mesma capital chilena. Regaloumo Manolo López, amigo e compañeiro de viaxe polas fermosas terras sudamericanas, na visita que lle xiramos ao Centro Comercial Arauco, onde hai unha boa librería. El xa coñecía o autor, porque llo recomendara Carlos Sahr, un amigo natal con quen nos iamos atopar un pouco máis tarde. Mais eu nunca o lera antes. Tomás Vergara, escritor cincuentón e homosexual, é o relator e á vez tamén un dos protagonistas dunha trama cuxo actor principal é o mozo e guapo Felipe Selden. Atractivo, sedutor, privilexiado e fillo de pais do Opus Dei. Seguir lendo La soberbia juventud, de Pablo Simonetti
O día no que os vivos visitamos o país dos mortos
Gonzalo Trasbach. Unha das cousas que máis chamou a miña atención en Chiloé, Porto Mont e Porto Varas, aló no sur de Chile, foron os camposantos. Pequenos, medianos ou un pouco máis grandes, todos amosaban unha face resplandecente. Construídos xeralmente nas ladeiras de suaves picoutos, brillaban ao lonxe e pedían que os mirasen: brancos, limpos, coidados, adornados de flores das máis variadas cores. Por iso, un tiña a impresión de que os vivos os visitaban con frecuencia para falar con ou para acompañar os seus seres queridos (familiares ou achegados) falecidos. Seguir lendo O día no que os vivos visitamos o país dos mortos