Xerardo AgraFoxo. Un crego díxome que el sabía dunha persoa que me podía falar da praga que atacara o cacao. Despois fun ata a Casa de Cultura Jorge Amado. Había unha estatua súa diante da fachada e outra preto das escaleiras da catedral. As dúas eran diana dos fotógrafos ocasionais. No caserón habilitado para homenaxealo recollíase aquela parte da súa vida vinculada coa cidade. Continue reading Na terra de Jorge Amado →

Xerardo AgraFoxo. O seu pai, Arístides, incapaz de alimentar a súa dona, Eurídice, e os sete nenos que tivera en Varzea Comprida, emigrou cara ao sur para darlle saída a unha vida de labrego que só podía fornecer os rapaces con anacos de mandioca mesturada con restos de café frío. Atopou traballo de estibador no peirao de Santos, o punto de saída de São Paulo cara ao mar, onde emparellou con outra muller, por certo, curmá de Eurídice, coa cal tivo catro fillos. Continue reading A viaxe de Lula →

Xerardo AgraFoxo. Cando saía do convento vin como as súas portas estaban ateigadas de xente arrombada nas lousas da rúa húmida e sombriza. Durante un anaco apreciei como acubillaban os seus corpos entre cartóns e plásticos retorcidos. Había homes, mulleres, e algúns cativos que asomaban a cachola entre os febles trebellos. Continue reading Mitin en Pernambuco →

Xerardo AgraFoxo. Ningún taxista do aeroporto de Recife me quixo achegar ata a pousada onde reservara un cuarto. Non fun quen de comprender as súas reticencias. Un home, mentres axexaba o meu desconcerto, animouse a levarme por un prezo acordado. Así comecei o meu periplo polo Brasil, cun descoñecido que precisaba duns reais para vivir con dignidade. Continue reading Chegada a Pernambuco →