Agustín Agra. Esmoreceu, é certo. Deixamos, din, que demerxera no esquecemento. Levouna o vento, quizais aquel nordés secular que nos azouta, e esvaeuse na néboa do tempo. Recordo aínda palabras, non te penses, que acoden a min dende aló no dentro, do profundo. Eu non a falei nunca, non. Nin os meus, nin os amigos tampouco, mais si un meu avó, creo. Algún profesor tamén, supoño, tampouco cho aseguro, pasouche moi ben tempo. Seguir lendo Vinte e dous →

Agustín Agra. PRIMEIRA. Todos sabiamos que a mesa situada baixo a gran ventá da traseira da Tasca típica, a máis cativa do local e cunha soa cadeira, era a de Antón. Mesmo os alleos á casa, foráneos ou locais, percibían no ambiente que aquel recuncho era intocable. O espazo, nin o propio vate facía uso del cando a seiva non rubía dende a cerna con pulo febril, e adoito permanecía baleiro. Porén, coa xuventude xa ferida polo gume negro, sentou unha vez máis para empeñar as forzas derradeiras nunha Última fuxida a Harar. Seguir lendo Taramancos, tres escenas e un pedimento →