Vinte e dous

imagesAgustín Agra. Esmoreceu, é certo. Deixamos, din, que demerxera no esquecemento. Levouna o vento, quizais aquel nordés secular que nos azouta, e esvaeuse na néboa do tempo. Recordo aínda palabras, non te penses, que acoden a min dende aló no dentro, do profundo. Eu non a falei nunca, non. Nin os meus, nin os amigos tampouco, mais si un meu avó, creo. Algún profesor tamén, supoño, tampouco cho aseguro, pasouche moi ben tempo. Non sabería dicirche, non sei se esfarelou por cousa do desleixo como dis, pois algún esforzo si fixeran, coido eu, mais os folgos se lles foran en acusarse mutuamente, na estéril busca de culpábeis. Mil primaveras lle auguraran, ben o sabes, mais non demos adiado o que non era, non debía ser, inevitábel. Cando esgazou o noso esteo?, preguntas ti agora. Como foi que fendeu a raigame que nos amarraba á terra e facía que souberamos quen éramos? Non teño respostas para ti, xa cho sinto, non son quen de dicirche que foi o que nos levou a andar ao pairo, o que fixo que ficaramos orientados ao esquezo. Recordas, non si?, aqueles versos. Coidas agora que estaba nas nosas mans. Algo puidemos facer, dis ti. E o que, meu? De sobra sabiamos o que ía acontecer e, que fixemos? Fun eu ou fuches ti o primeiro que desviou a ollada? Condenámonos, non o dubides, nós mesmos, e o ciclo da historia rematou por pecharse fatalmente, volveron alcanzarnos novos anos de escuridade e cumprimos agora a sentenza rigorosa do esquezo, ensumidos, quizais por sempre, na eternidade do silencio.

3 comentarios en “Vinte e dous

  1. Póis “esa arrevesada distopía lingüística” merece moitos parabéns.

    Recibiréi moi gustosa esa aperta en Discos Fans.
    As anteriores foron recibidas pero descoñecendo ao expedidor delas . Antía non lembraba o teu nome, e por máis que se esforzaba en explicarme como eras, ao non coñecerte físicamente non pensei en ti.
    Moitas grazas Agustín, e continúa con esas “enrevesadas distopías lexicolóxicas” que ao lector tanto nos agradan.
    Outra aperta palmeirán para ti con moito cariño,

  2. Boa tarde, Magdalena

    A lectura dun artigo xornalístico do compañeiro Antón deu pé a este texto. Porén, no que nel era, ademais de lúcido, diáfano, no meu convértese en arrevesada distopía lingüistica.

    Deixarei para ti unha aperta en Disco Laser a próxima vez que me pase. Agardo que recibises as anteriores.

  3. Bos días Agustín:
    Cando rematei de ler a túa entrada pensei en Bécquer. Concretamente na rima número trinta que é unha preciosidade.

    ” Asomaba a sus ojos una lágrima
    y a mi labio una frase de perdón;
    habló el orgullo y enjugó su llanto,
    y la frase en mis labios expiró.

    Yo voy por un camino: ella, por otro;
    pero al pensar en nuestro mutuo amor,
    yo digo aún, ¿ por qué callé aquel día ?
    Y ella dirá, ¿por qué no lloré yo ?

    Que disfrutes do día, Agustín. Unha aperta palmeirana.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *