X. Ricardo Losada. Tiven a típica educación machista pero, cando xa madu-riño, fun vivir coa muller, e adapteime ás tarefas da casa con naturalidade. Sentíame orgulloso, cun orgullo un tanto infantil, recoñézoo, pero cada un motívase como lle peta, máis aínda nun tema no que poden acusarte de cuestionar a igualdade de xénero. Seguir lendo Máster en tender a roupa →

X. Ricardo Losada. Teño predilección polas anécdotas que desmitifican a personaxes famosos e, moi especialmente, polas de filósofos que van de ascetas e viven con gran concupiscencia. Encantaríame que fose verdade, por exemplo, que Platón morreu dunha enchenta na voda dun amigo. Que un tipo coma el, que dicía que a alma do filósofo debe moderar as paixóns, morrese aos 80 anos dun exceso dese tipo, é unha boa noticia para quen negamos que existan seres humanos anxelicais. De feito (agardo que os alumnos non o noten), cada vez que explico a súa teoría da Illa dos Benaventurados, o paraíso dos filósofos, a onde só irán os que viviron na pureza Seguir lendo O borracho que quería ser místico →

X. Ricardo Losada. Pasoume o outro día un caso curioso, deses que en principio pasan desapercibidos pero que, ao pouco, téñente reflexionando profundamente. Intentei abrir a porta da casa e non o conseguía. Tras varios intentos, e comprobar que tanto a chave como a porta eran as que debían ser (non sería a primeira vez que me confundo), decateime que o problema era que tiña a chave na man esquerda e son destro. Tras cambiala de man, abriu á primeira. Porén, entrei na casa chamándome parvo. Seguir lendo O demo que vive dentro de min →

X. Ricardo Losada. Neste mesmo café Barbantia, nun comentario ao meu artigo O borracho do chascarraschás, Magdalena conta unha das súas substanciosas anécdotas. Hai anos foi ás festas de Corrubedo e, paseando por unha das rúas, mirou un señor que cambaleaba e este, ao verse observado, levantou o dedo índice, moveuno de arriba abaixo e, sinalando despois a Magdalena, díxolle: “Xa sei que estou borracho”. Fíxome graza. O normal é que os borrachos neguen que o están, mesmo que se enfaden se alguén o insinúa, pero todos vivimos algunha vez esa marabillosa excepción de que un borracho recoñeza con orgullo que o está. Seguir lendo O borracho de Magdalena →