X. Ricardo Losada. Teño predilección polas anécdotas que desmitifican a personaxes famosos e, moi especialmente, polas de filósofos que van de ascetas e viven con gran concupiscencia. Encantaríame que fose verdade, por exemplo, que Platón morreu dunha enchenta na voda dun amigo. Que un tipo coma el, que dicía que a alma do filósofo debe moderar as paixóns, morrese aos 80 anos dun exceso dese tipo, é unha boa noticia para quen negamos que existan seres humanos anxelicais. De feito (agardo que os alumnos non o noten), cada vez que explico a súa teoría da Illa dos Benaventurados, o paraíso dos filósofos, a onde só irán os que viviron na pureza, non podo evitar rir por dentro con certa crueldade, pois imaxínoo colorado e papudo e suando e dándolle ao dente nese último banquete, tan pouco merecedor, segundo o seu criterio, desa Illa paradisíaca.

     O mesmo me pasa con outro dos meus filósofos preferidos, Plotino, un discípulo de Platón que viviu seis séculos despois. Así como hoxe hai xente máis papista que o Papa, Plotino quixo ser máis platónico que Platón. E xa que o mestre cría que o corpo era o cárcere da alma (pero non renunciou a el, mesmo practicaba deporte), Plotino afirmou que lle gustaría ser un espírito puro e avergonzábase de ter corpo, pois considerábao unha copia pésima do que realmente importa, xa que é eterno, o espírito. Cando un amigo lle pediu que se deixase retratar por un pintor, indignouse e díxolle que xa era triste ter ese corpo no que a natureza o encarcerara, como para facerlle unha copia aínda peor. Non quero que me recorden con cadros ou estatuas, dixo, eu só son espírito. Ao principio pareceume a típica resposta do iluminado que vai pola vida de sublime, pero cando souben que aos oito anos (e seguro que máis adiante), aínda ía á casa da ama de cría a mamarlle a teta, non puiden evitar convertelo (porque el mesmo conta a anécdota) nun dos meus filósofos preferidos.

     Sabe quen me le con frecuencia que non entendo a literatura e a filosofía se non podo aplicalas á miña propia experiencia. Pois, a pesar do tema, este artigo non vai ser unha excepción. A min tamén me pasou algo parecido ao que lle pasou a Platón e a Plotino. Estiven toda a adolescencia e a primeira madurez sen probar o alcohol e sen fumar, e collín fama de asceta. Os meus compañeiros do C.D.Unión mesmo estaban dispostos a pagarme o carné de conducir para que levase o coche cando iamos de troula. Unha noite, xa tiña 25 anos, pero non recordo por que, tomei un martini e outro e outro (tres case seguidos), e collín unha boa. E o peor era que tiña que xogar un partido de fútbol, daqueles maratóns de 24 horas que se xogaban nos 80, ás dúas da mañá en Laíño. Puxéronme de suplente e cando saín ao campo cambaleando, as risas dos compañeiros e do público foron tan crueis como as que eu lle deparara (pero na distancia dos séculos) a Platón e a Plotino cando souben as anécdotas que acabo de relatar. Non recordo o resultado do partido nin se durei moito no campo. Pero si recordo que, mentres seguía como un zombi o balón, cun malestar xeral que ata me doe no recordo e o vómito ascendendo pola gorxa, desexei, como nunca na vida desexei outra cousa, ser un espírito puro.