X. Ricardo Losada. Este ano celebramos o centenario das Irmandades da Fala e o 130 aniversario do nacemento de Castelao. O Equipo de Normalización Lingüística do meu instituto de Rianxo comezou a realizar actividades desde o primeiro día, e unha delas trastocoume a miña rutina emocional. Nas escaleiras que soben ao primeiro andar, algúns alumnos pintaron debuxos de Castelao nos azulexos da parede. Seguir lendo Sabela e Rañolas debuxan a Castelao →

X. Ricardo Losada. Estame dando moito xogo esa idea de Schopenhauer de que a felicidade e o pracer non son máis que o sosego dun malestar. Xa escribín dous artigos en Café Barbantia. No que me interesa agora dicía que Schopenhauer convenceu os meus alumnos de que non disfrutan o recreo en si mesmo senón para sosegar o malestar que lles provocan as clases. Seguir lendo Non dou sosegado →

X. Ricardo Losada. Nada máis acabar de ler un artigo sobre o bosón de Higgs, intentando saber por que as partículas elementais teñen masa e, de paso, por que existe o universo, atopei, no mesmo periódico, unha cita dun poema de César Vallejo no que, tras dicir que o ser humano é un “lóbrego mamífero”, engade “y se peina”. Deixoume tan impresionado aquela sutil e cruel ironía que a pregunta sobre a que levo anos reflexionando (por que existe o universo, por que existe algo e non a nada?) pareceume unha adiviña para nenos de tres anos. Seguir lendo Peiteando a nada →

X. Ricardo Losada. Conta Gonzalo Rodríguez Mourullo que, cando o pai, alá nos duros anos da posguerra, quixo darlle a mellor educación posible en Santiago de Compostela, optou por un colexio de recente apertura e que tiña un pretensioso nome, Preceptoría San José. E que anos despois soubo que cando algúns dos máis conservadores fundadores dese colexio quixeron contratar un bo mestre, consultaron, como era habitual naquela época, co famoso padre Serrano, superior da residencia dos xesuítas en San Agustín e oráculo máximo da sociedade levítica compostelá. O padre Serrano aconselloulles que o buscasen entre os mestres represaliados da Guerra Civil, pois eran os mellores. Seguir lendo Pedro García xubílase →