Román Arén. Nova entrega poética de Martín Veiga, que pode sorprender por ir contracorrente da poesía galega de hoxe, máis hermética e inefable. O poemario amosa a dualidade de toda existencia, a perda e a ganancia, na que o eu lírico fai balance, mira atrás, e nunha mensaxe clarificadora amosa a súa crenza na vida Seguir lendo Un lugar para a meditación →

Román Arén. Lonxe queda xa o ano 1987, cando Ana Romaní publicou Palabra de mar, o seu primeiro poemario, de temática amorosa e cheo de símbolos, que logo iría depurando. Entre Das últimas mareas (1994) e Arden (1988) a súa poética faise máis sutil, máis aforística, co mar sempre presente, cun gran peso do feminismo e xa do metaliterario. O paso do tempo, a simboloxía marítima, a poesía como coñecemento. E despois, de Love me tender (2005) a Estremas (2010) foi, a súa poesía facéndose máis densa, foi creando un territorio máis complexo, con forte carga da ironía e irreverencia, que chega agora ao seu cumio en A desvértebra (2020), no que «aquí todo é memoria que esquece / po de algo que nun tempo amamos». Seguir lendo A desvértebra →