Román Arén. Non é fácil de explicar a figura humana e literaria de Eugeni D’Ors, polémica e versátil. Home fundamental na cultura e na política catalás até 1920, dende o ano anterior foi pasando á cultura castelá, cambiou de lingua (como Eugenio Montes entre nós), ingresou na Real Academia Española en 1927 e en 1937 pasou do catalanismo á Falange Española. Nacera en 1882 e obras como “A morte de Isidro Nonell” (1905), “Glosario” (1906) ou “A ben plantada” (1912) son obras capitais no chamado Noucentisme catalán, esa mestura de clasicismo e novidade, de catalanismo e cosmopolitismo. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá IX. Eugenio D’Ors →

Román Arén. É ben coñecido o aprezo que Juan Ramón tivo pola obra de Rosalía, manifesto xa dende a prosa “Rosalía de Castro” até os xuízos que manifesta en El Modernismo. Notas de un curso (1953), onde sinala o influxo da poeta, pero tamén de Curros, na súa obra primeira. O influxo rosaliano foi xa estudado por Alonso Montero e por Antonio Sánchez, e da poeta galega traduciu “Negra sombra” e un fragmento de “¡Prá A Habana!”, que son de boa calidade, como é lóxico nun poeta coma Juan Ramón, que logra un acerto no derradeiro verso de “Negra sombra”: “Sombra que sempre m’asombras”: “Sombra que siempre me ensombras”. Pero, ademais, o poeta de Moguer dedicou a Rosalía dous poemas: “El amor inocente” e “Como una abeja bendita”, dous textos de mocidade. Di así o primeiro: Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá VIII. Juan Ramón Jiménez →

Román Arén. Foi, para min, a primeira noticia de que o primeiro marqués de Santillana, Íñigo López de Mendoza (1398-1458) era tamén un poeta galego a Escolma de Poesía Gallega II. A poesía dos séculos XIV a XIX (1354-1830) de Xosé María Álvarez Blázquez, editada en 1959 (e reeditada en 2008) e aínda, cos seus límites, consultada. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá VII. O marqués de Santillana →