Carlos Mosteiro. Dos irmáns Ruibal, Pepe era o maior (naceu en 1925) e, sen dúbida, o que tivo un final máis triste. Dedicou toda a súa vida ao teatro e curiosamente sempre tivo menos éxito que prestixio. Quizais as peculiaridades da súa aposta, realista pero cunha fondísima carga simbólica, tivese bastante que ver neste feito. “Eu sigo escribindo, malia esa falta de éxito, malia esa falta de perspectiva”. Xa cos seus textos iniciais traza perfectamente o seu camiño. Proponse escribir “á parte” (non necesariamente en contra) do público habitual dos teatros. Seguir lendo Xeve. A casa dos Ruibal (II)
Arquivo da categoría: Carlos Mosteiro
Xeve. A casa dos Ruibal (I)
Carlos Mosteiro. Xa non vivo en Xeve. En moitos aspectos xa non é o meu lugar no mundo. Vou de cando en vez para asegurarme de que a casa segue en pé. Pero se me preguntan eu digo que son de Xeve. Non podo (nin quero) evitalo. A verdade é que non hai moito que dicir de Xeve; non hai monumentos megalíticos, nin edificios de interese; a súa fauna humana é agora do máis convencional, e por non ter nin temos equipo de fútbol. Seguir lendo Xeve. A casa dos Ruibal (I)
Sumisión, de Houellebecq
Carlos Mosteiro. Nin un guionista cheo ata as cellas de alucinóxenos, nin o director de mercadotecnia máis perverso podía prever un escenario semellante. O mesmo día do atentado contra Chalie Hebdo chegou ás librerías “Sumisión” (Anagrama), que xa antes de saír levaba dentro o cebo/declaración de provocación islamófoba en 300 páxinas. O destino exerceu de macabro publicista, e o enfant terrible, logo da primeira impresión, fíxose inda máis terrible, pagando, iso si, a peaxe de ter que andar con escolta seguramente o que lle resta de vida. Seguir lendo Sumisión, de Houellebecq
A última lección do patriarca
Carlos Mosteiro. Estamos a principios de 1976. Rianxo. A foto é o testemuño do último acto público de don Ramón. Morrería un mes despois, en abril. A noite é fría e chuviosa. Non obstante, a imaxe transmite calidez, a calor vén dos corpos, das expresións de admiración e recoñecemento das miradas. Ás veces a veneración pode ser abafante, tanto que impide o avance, e faise difícil respirar. Seguir lendo A última lección do patriarca