Eme Cartea. Despois de Auschwitz, a poesía é posible, pese a Adorno e ás guerras quentes e frías que fixeron tabula rassa de toda a lóxica moderna. Despois da morte de deus, a morte do home, que resucita como o animal que é, e o único deus posible. Hoxe, ser «absolutamente moderno» -como nos esixía Rimbaud-, xa non é un imperativo: imponse o «retorno ao real» crítico e comprometido, fronte á narrativa autónoma greenberiana da arte pola arte. Falamos, pois, de posmodernismo, de tema e contido, do aquí e do agora.

Neste espazo cronolóxico sitúase a obra poliédrica de Ricardo Dávila, artista de ideas e sensacións que expresa con mestría. Seguir lendo Ricardo Dávila, escultor pobrense →

Eme Cartea. Franz Kafka (1883-1924), xudeu de pai autoritario, levou unha vida escura, retraída e melancólica. Autor de obras coma O castelo, O proceso, Carta ao pai… escribiu A metamorfose en vinte días, no 1912, e foi publicada en 1915: novela curta (ou conto longo) no que, segundo Borges, «o argumento e o ambiente son o esencial». Seguir lendo Homenaxe no centenario da «Metamorfose» de Kafka →

Eme Cartea. Elia Núñez Barez sabe que a cada tempo a súa técnica. Eis o signo do saber. Nun percorrido que non lineal nin progresivo (propio das vangardas do pasado século), que ha mirarse, non só no grande espello ao longo do camiño stendhaliano, senón na multiplicidade temporal e espacial da realidade de hoxe en día, que demos en chamar posmodernismo. As imaxes que de Elia podemos contemplar na galería O Faiado, de Ribeira, son á vez tránsito e transo, realidade exterior e poética, proceso e resultado solemne. Seguir lendo Elia Núñez Barez. “Warpaintings” →