Xosé Manuel Lobato. “E o coitelo afundido na lingua/os bufóns celebrando o etnocidio.” (Paco Souto). Primaveral alborexar sobre o Xurés, un rechouchío inquedo, mesmo convulsivo e obsesionado, coroa de acordes un afinado soar, conquistando dende a profunda vexeta toda a contorna. No ar sobrevoan brancas linguas necesitadas de agarimo e comprensión, mesmo innecesario nun pobo cun alto estadio de coherencia e dignidade
Arquivos da categoría Xosé Manuel Lobato
Centenarios
Xosé Manuel Lobato. Afectos do ar e do voar, belotas que no escuro sixilo abandonan á grande matricial ramificada nunha odisea de incógnitas varias, nese intre en que o beixo constante no vento adquire garbo e brío para con donaire despedir a esa landra inofensiva que parte na procura de terreo descoñecido. Continue reading Centenarios
Culto barbantiño
Xosé Manuel Lobato. Admirando foresta e beixando ao sombrizo pedreiro da contorna de Amoeiro, cantaruxa baixiño o Barbantiño.
Orgulloso se amosa este río, no nacente de escaso caudal, mais o seu é un paseo triunfal con marcos ou testemuñas senlleiras delimitando con precisión.
Fervenza ou tamén Cachón, máis coñecido pola segunda denominación Continue reading Culto barbantiño
Celme mascarada
Xosé Manuel Lobato. Ansiedade inquietante, o Ulla por primeira vez despois do verán baixa atoldado, as máscaras xa están preto e só hai que ensaiar. Outros tempos aqueles, como mínimo catro meses de preparación, porque o éxito era fiel aliado do esforzo e o convencemento.
Dunha e doutra ourela do río un único obxectivo, imaxinación ao poder para argallar e crear, sempre coa dose necesaria de exclusividade para sorprender e superar a todo pasmón que ía contemplar, e fundamentalmente superar, a potenciais adversarios. Continue reading Celme mascarada