Xosé Manuel Lobato. Nunha orografía tan especial e única como a galega existe unha identidade de poboación reducida cun grande arraigamento co medio e tamén con potencial en diferentes ámbitos.
As aldeas de Galicia son especiais, exclusivas, non por ser diferentes, senón por estaren inmersas nunha auréola de exclusividade. Seguir lendo Bagullas na aldea
Xosé Manuel Lobato. Ramiño de oliveira que chega no fardel da mensaxeira pomba, ramallo conquistado no oliveiral e que viaxa sen desmaio no baúl do emigrante, mais o seu derradeiro obxectivo é acougar na finca dese procurador de oportunidades despois do retorno definitivo.
Accións as anteriores, arroupadas e disfrazadas posiblemente para disimular a gran carga emocional do desarraigamento. Ese arraigamento na terra permanece nesa inseparable ramiña de oliveira. Seguir lendo Restos do Precursor
Xosé Manuel Lobato. Non é unha situación nin acontecemento estraño, coma sempre por esta época chegou a branca pureza, amosando a súa fidelidade nos cumios dos Ancares, os altos do Mustallar ou Tres Bispos reciben cun aceno de complicidade as numerosas refoladas.
Adquire esta serra unha presenza maxestosa co seu branco resplandor, unha imaxe que irradia ventura e conquista, atraendo coma un imán nun estadio de neurótica paixón. Seguir lendo Pantasma nos Ancares
Xosé Manuel Lobato. O Ézaro atesoura varias connotacións, significa vitalidade, enerxía explosiva, un senlleiro torrente de colorido que reverbera nun halo gasoso dende un epicentro de branco almafí de escuma efervescente.
O río Xallas viaxa por sendeiros diversos, dende a súa nacenza no monte Castelo ten unha infancia feliz, mais axiña encontra con todo tipo de dificultades, excéntricas e retorcidas, no seu camiñar tropeza coa represión do ousado humano nunha ladaíña de encoros irracionais e alteracións contaminantes. Seguir lendo De sempre, para sempre