Francisco Ant. Vidal Blanco. Agardemos que o de mandar unha muller á Lúa non sexa un acto máis para encher o escaparate, coma se a mandasen a pasear por unha pasarela lucindo garbo e figura. Temos dereito a desconfiar vindo de quen vén a proposta. E o primeiro receo éntranos cando todo o esforzo do anuncio é que vai ser unha muller e non que vai aportar á ciencia tal viaxe. Seguir lendo Unha muller na lúa
Francisco Ant. Vidal Blanco. Vivimos nunha desconfianza permanente, sempre mirando para o do lado e tratando de prever as súas intencións, convertendo o feito máis inocente na maior das maldades. Así se inventou o mal de ollo e o mal do aire con todas as súas variantes. Seguir lendo Animaliños expía
Francisco Ant. Vidal Blanco. Nunha insólita competición por ver quen lembraba máis cousas, os amigos chegaron á conclusión de que un mesmo acontecemento de infancia era contado de maneira distinta por cada un deles, con matices e datos que a outros se lles escapaban. Seguir lendo A ficción da memoria
Francisco Ant. Vidal Blanco. Supoño que a todos nos pasa o mesmo, que a medida que cumprimos anos a vida semella fuxir con máis présa, e sen embargo o tic-tac do reloxo sempre é o mesmo. De nenos as horas non daban pasado, un curso duraba unha eternidade e o que fixeramos dous meses atrás semellaba perdido na prehistoria. Seguir lendo Ese tempo que voa