Fidel Vidal. -Sería bo que acendesen as lámpadas. A noite vense enriba.
-Pareces un neno con medo á escuridade.
-Non vexo un espello por ningures. Non hai maneira de se peitear con certo estilo.
-De onde vas sacar pelo que peitear?
-Mesmo habendo espello, como ías facer coas luces apagadas? Seguir lendo Conversas de escaparate. Que acendan as lámpadas
Fidel Vidal. Os poemas que compoñen Caracois de Belvís, de Lupe Gómez, merecedores do II premio SELIC de Santiago de Compostela no 2019, “foron escritos como oracións espirituais ou cantares de amor”. Así o expresa a propia autora nun paseo pola serenidade da pedra magoada, en Belvís, desde onde a vista acolle unha Compostela que nos envolve. Un texto que xa forma parte do mapa poético da cidade. Cos ollos abertos dunha vaca, ou dunha becerra, abraiados por tanta fermosura do cotián, é como nos guía Lupe Gómez de ganchete a través das súas sorprendentes metáforas, no gume, a piques de romper o silencio de claustro Seguir lendo Caracois de Belvís, de Lupe Gómez
Fidel Vidal. -Dá gusto ver tanta xente contemplándonos, mesmo parecen contentos, como se estivesen a punto de iren de vacacións.
-Non veñen por ti, querida amiga, senón pola roupa.
-A maioría son mulleres…
-Mozas.
-E nós aquí plantadas, a xogo con esta ramallada verde. Seguir lendo Conversas de escaparate. A vida por fóra
Fidel Vidal. -Aínda non me vexo coa valentía de confirmar ou negar esa relación.
-Pero se acabas de o coñecer.
-A primeira vez que nos vimos resultou excitante. A forma de falar, o ton de voz, si, a súa fala resultoume sedutora.
-Estás ben segura de que falaba contigo?
-Sei que me adulaba pero non lembro con que discurso, só a dozura do seu dicir. Seguir lendo Conversas de escaparate. O mellor modelo