Román Arén. Falar de Borges é traer á memoria, para moitos lectores, a súa narrativa, mais o arxentino foi un gran poeta e ensaísta, ademais de antólogo, tradutor e crítico. Non foron poucas as amizades galegas de Borges na Arxentina, onde tantos dos nosos estaban emigrados ou exiliados. Outros intelectuais arxentinos era de orixe galega (os Borges eran de orixe portuguesa) e, entre eles, salientaba Francisco Luis Bernárdez, o cuñado de Cortázar, bo poeta conservador e moi católico, moi amigo de Borges na mocidade. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CLXIV. Jorge Luis Borges
Arquivo da categoría: Ensaio
Mulleres silenciadas
Pilar Sampedro. O silencio co que se envolveron as vidas e obras da parte feminina da humanidade é coñecido. Día a día van saíndo á luz diferentes historias de mulleres que tiñan que ter alcanzado celeridade e permaneceron no lado escuro do escenario. Sucedeu en todos os ámbitos, na ciencia e nas letras, nas artes e na política…
É ben certo que o papel que se lle asignou á muller, recluíndoa no espazo privado ou conducíndoa ós labores que eran menos valorados, remitíndoa aos coidados, ás tarefas anónimas e á sombra de pais e cónxuxes, colaborou nesta invisibilidade. Seguir lendo Mulleres silenciadas
O “Mundo feminino” de Graham Rawle
Alberte Pagán. O meu primeiro encontro com a obra de Graham Rawle tivo lugar nos anos noventa no Weekend Guardian, no que publicava semanalmente as suas bem-sucedidas Lost Consonants. Estas vinhetas cómicas, sustentadas em jogos de palavras e de imagens e ideais para a aprendizage do idioma, bebem dumha longa tradiçom humorística na literatura em inglês que nace dos calembures de Shakespeare e desemboca nos trocadilhos a grande escala de Finnegans Wake, passando polas palavras híbridas e acrónimos de Lewis Carroll. As suas posteriores Bright Ideas, publicadas em The Times, continuam esta veta de engenho e humor inteligente. Seguir lendo O “Mundo feminino” de Graham Rawle
De promesas (in)cumpridas
Fidel Vidal. Non ter palabra, faltar á palabra (dada), aplícase a persoas pouco serias, sobre todo se a quen se lle deu non o merecía. Lémbrome dunha viúva amiga que ficou abraiada cando, máis dunha persoa, achegouse á súa casa para lle entregar unhas boas sumas de diñeiro. Ela descoñecía a que viña tal sorpresa. Eran débedas que adquiriran co seu defunto esposo. Seguir lendo De promesas (in)cumpridas