Marina Losada Vicente. A fotografía, en branco e negro, era  a mellor dunha exposición que contaba cun cento de rostros enmarcados, repartidos entre vinte taboleiros, traballo fin de curso dun grupo de afeccionados ás cámaras convencionais, aquelas con rollo de negativos. Antes de escollela para o panel central, alumnado e mestre encomiaron o enfoque, a técnica, a luz. Premiaron sobre todo a humanidade que transmitía. Unha foto roubada ao azar, que parecía un posado! Natural.  Plástica. Tenra. Para quen as coñecía, unha mirada nova sobre as protagonistas do cadro, ás que días antes definirían como dúas vellas illadas na común soidade. Seguir lendo Retrato →

Marina Losada Vicente. Nunca che pedín desculpas polo silencio que tanto me incomodou no seu día. Cando me tirei ao mar para traer á terra o teu corpo, fíxeno pensando que era o dun home de oitenta e cinco anos que acostumaba a pescar nese peirao. Ao turrar pola prenda de abrigo que cubría o teu corpo, descubrín que debaixo había unha muller miúda cun suxeitador violeta. Seguir lendo Sen enderezo →

Marina Losada Vicente. Cando sobe no autobús interurbano decátase de que lle quedou un libro na marquesiña. Baixa a recollelo e atópase cun veciño, novo na súa vila, que se ofrece a levala. Silvana, que sempre anda axustada de cartos, dille que si.

Xa no coche -arrancou o autobús-, o condutor pregúntalle, amable, se ten présa. El non é de autoestradas, irán pola estrada. A medio camiño, colle un desvío que a rapaza non sabe a onde leva. Seguir lendo Décimas de segundo →

Marina Losada Vicente. Antes de meterse na ducha, ao sacar a roupa interior, ólea. Un suspiro fondo absorbe a súa intimidade, como unha confirmación de que segue aí, a intimidade. Un movemento que non sabe ben a que obedece, acompañado da imaxe dun invidente que entra nunha cafetería, despois de cincuenta anos de ausencia. O local consérvase tal como era, mais hai algo que o home bota de menos. Só un cego sería quen, repara. Bota de menos a esencia do local, que tan claramente evoca a súa memoria. Xa non se percibe o ulido a muller, ese cheiro de cando auga e xabón se mesturaban coa suor dos corpos nas tardes de estío, cando xeles e desodorizantes estaban sen inventar, quizais algunha colonia barata. Seguir lendo Íntima →