Marina Losada Vicente. Desde que cambiou de colexio, a neta non o deixa en paz. Péchalle a billa mentres se barbea. Reclama que se pulse o botón secundario da cisterna para usos menores. O caldeiro coa auga de fregar o chan espera paciente, ao pé do váter, a que alguén deixe depósitos sólidos, evitando descargar once litros de auga. A nena é ecoloxista, o que lle parecen ben, así llo aprenden na escola e así o escoita el na televisión. Seguir lendo Ecoloxismo e subsistencia →

Marina Losada Vicente. Viñeron xuntos recoller a declaración da renda. No ano 1978 a normativa do IRPF non era a de hoxe. Para facerse unha idea, apuntar que non se podía desgravar polos fillos varóns maiores de vinte e cinco anos. Polas fillas si. E deducíase por “esposa”, non por “esposo”. Como a marea do ano anterior fora moi boa, entraron preguntando pola dolorosa. A de Gustavo, casado e con dous fillos, daba a pagar noventa pesetas. Seguir lendo Lóxica tributaria →

Marina Losada Vicente. Gardabas memoria da lectura da noite anterior, o libro Más allá del inverno, de Isabel Allende, identificándote coa súa protagonista: “A los sesenta y dos años… tenía el cuello arrugado, la piel seca y los brazos flojos, las rodillas le pesaban y se había resignado a ver como se le iba borrando la cintura… Evitaba verse desnuda, porque vestida se sentía mucho mejor… El espejo, como las fotografías, era un enemigo inclemente, porque la mostraban inmóbil, con sus defectos expuestos sin atenuantes”. Seguir lendo Círculos →

Marina Losada Vicente. Pasou por tanto… pasou moitas! Non pode pasar máis. Entende. Nuria entende.

Alex tivo unha relación marcada por unha enfermidade mortal, un furacán demoledor. A parella apenas cumprira un ano xuntos, diso hai moito tempo, tanto que parece imposible que un cancro de mama implicase tamaño padecemento. Seguir lendo A man que arrole o berce →