Marina Losada Vicente. Pasou por tanto… pasou moitas! Non pode pasar máis. Entende. Nuria entende.

Alex tivo unha relación marcada por unha enfermidade mortal, un furacán demoledor. A parella apenas cumprira un ano xuntos, diso hai moito tempo, tanto que parece imposible que un cancro de mama implicase tamaño padecemento. Só quen o viviu pode dar conta da escaseza de medios, cando para conseguir a receita da morfina había que ir a inspección médica a corenta quilómetros, contabilizando cada dose como se fose a última. A farmacia receando de ti, coa sospeita de ser para uso propio, pola túa xuventude e pola derrota que movía o teu corpo. Noites e días a pé dun leito que apenas contiña ósos, mais si que contiña dor, moita dor. Semanas no hospital. Semanas na casa.

En canto entregou o corpo da súa moza a unha terra que xamais considerou leve, Alex foi atrapado por unha depresión de longo percorrido, un tsunami que o ennegreceu todo durante anos. Agora que está recuperado, agora que é quen de volver a sentir ilusións, ganas, fame de compañía, sente que ten dereito a un muro protector. Precisa unha muller forte. Sa. Un berce no que descansar ese corpo canso, coa pel tatuada de fatiga, de loita, de rancor, que se declara incapaz de repetir algo así.

Nuria séntese alagada na escolla. Gústalle a muller que el ve nela. Quere ser a compañeira que lle dea sosego. Dirá que si, aínda sabendo imposible o mandado. Cando constrúe a frase que explica a súa determinación, cando prende nela a forza de proclamar algo evidente, o seu dereito a enfermar, de pedirlle que a ame agora e tamén no futuro incerto, cando se quere amosar como a compañeira de vida que lle borre para sempre as pantasmas do pasado, sen temor ao por vir, cae na conta de que Alex está precisamente aí, no futuro, temendo del, e que o que busca, agora que a nai se apaga, é unha man que o arrole.