Marina Losada Vicente. Fun unha nena ghiada. Ese era o meu natural, igual que ser faladora, moi faladora. Os castigos que recordo na nenez son todos por darlle á lingua. Na escola, no taller de costura de miñas tías, na igrexa. Tanto que un luns quedei sen recreo por falar na misa dominical. Mais esta non é a corredoira que toca hoxe, a cabeza ten estas cousas… Seguir lendo Corenta de maio →

Marina Losada Vicente. En absoluto silencio, na procura da pouca luz que entra pola porta, intento saír do cuarto desfacendo primeiro a difícil postura na que acabei. Piso no bico dos pés, levando comigo o eco apagado do último retrouso, mil veces repetido. Temo tanto facer ruído, que case deixo de alentar. Seguir lendo Bailarina ou “ninja”? →

Marina Losada Vicente. Sentei, vaia se sentei! Non quería, mais sentei. A vida é así. Un día manteste ao alto, erguida, segura… orgullosavitaldigna, e ao outro día, caes diante do esmagador peso da  física. Durante o último ano, a cousa fórase dificultando, non podo dicir que me colleu desprevida, mais si que me sentín… como dicilo… desinflada.

-Vellos son os trapos- repetía miña avoa, se adxectivabas así a alguén. De aí que eu me sentise maior, en lugar de vella. Que me sentise á boia… en lugar de afundida. Que me sentise… que caramba, que me sentise minguada, como se me roubasen unha parte de min! Seguir lendo Sentadiña quedei →

Marina Losada Vicente. O primeiro, día e hora: Martes, 1 de decembro, 7.30. O ano dáse por sabido: 2020. Despois da presentación, anuncian, sobrados, que Xenética Xunta Gal ten para ti o mellor semental da contorna: Top-10 nas probas oficiais europeas. Incomparable. Grandioso. Único. Coa escolla do seu esperma, baixo pagamento hai que entender, quedarás máis que satisfeita. Seguir lendo Alfa dobre A →