Bailarina ou “ninja”?

Woman delicately walking on toesMarina Losada Vicente. En absoluto silencio, na procura da pouca luz que entra pola porta, intento saír do cuarto desfacendo primeiro a difícil postura na que acabei. Piso no bico dos pés, levando comigo o eco apagado do último retrouso, mil veces repetido. Temo tanto facer ruído, que case deixo de alentar. A regaña da porta anuncia a presenza do corredor ao alcance da man e aínda así, móvome como unha ninja ou como unha desas bailarinas que se diría levitan sobre o chan, pasando o peso do corpo dunha perna á outra en calculada precisión, sabendo que me pode delatar o mínimo tropezo. A miña saída sería interpretada como unha fuxida, unha deslealdade. Prometín quedar, seino.

Presto atención ao necesario silencio que me rodea, que eu mesma procurei, mais a esta hora inquietante, que fai aumentar os latexos do meu corazón. Amodo percorro os dous metros que me sacan da sombra, sabendo que a vitoria depende unicamente de min. Abro a porta e entra un latexo de luz, que me fai temer o peor. Agora toca apurar a xogada, volver deixala como estaba en cuestión de segundos. Con medio corpo fóra da alcoba, complicándome a saída, un zapato co que non contaba fai que perda o equilibrio e descanso a man sobre a chave da luz. A posibilidade de que se acenda a lámpada do teito prodúceme un sobresalto. Certo é que cando o neto prende no sono non hai orquestra que o esperte.

8 comentarios en “Bailarina ou “ninja”?

  1. Marina: De verdad que hasta el final, no sabía por donde iba tu narrativa. Hermoso y sacrificado trabajo el de las abuelas, cuidando a sus nietos, si sus hijos necesitan de ellos. Con menos responsabilidad, si cabe, pero digno de tener en cuenta su labor, aunque lo hagan con más comodidad que cuando ellas criaron a sus hijos.
    En mi caso, tenía que salir en calcetines de la habitación, pero sin levantar los pies, sino deslizarlos como si estuviera abrillantando el suelo, como hacían nuestras madres y abuelas; con un paño para tales menesteres, hasta que llegó aquel tremendo cepillo doméstico, de hierro, que pesaba una tonelada. Por su peso deduzco que debía gastar la madera.
    Y siguiendo con los nietos, ahora viene lo peor: que los goznes de la puerta no chirriasen porque, si no, había que volver a empezar con Caperucita, el Ratoncito Pérez y muchos otros
    Es un placer leerte.
    Un abrazo desde Vigo.

    1. Imaxínote patinando en calcetís! Sacando brillo á madeira cun trapo! Unha aventura. Hai minutos tan intensos, no cotidián, que merecen compartirse, como se dunha viaxe se tratara. Deso vai a vida, entendo eu, de facer pequenas maravillas no día a día. Bicos, Naty.

    1. Desde a cama escribín “Decúbito”, cara arriba que tamén vale. Agardo que sexa do teu gusto, ou como acostumo a referirme aos meus textos, espero que cumpra. Polo menos iso, que cumpra. Bicos

  2. Lo que me encanta de tus entradas, querida Marina, es que me tienen en vilo hasta el final. Pero sabes que en ese final vas a encontrarte con la chispa de humor que pones a todo lo que escribes y que hoy me hacía buena falta, pues acabo de subir de dar el paseo dominguero con mi hija y, más que paseo, resultó una prolongada parada contemplando con tristeza la tala de los frondosos árboles, que no solo adornaban el ambiente sino que transformaban la saturación de dióxido de carbono en oxígeno, daban cobijo a los pájaros y otros muchos beneficios.
    Desde allí mismo le he enviado testimonio a Naty, mi hermana, y a Magdalena.
    Me gustaría subir por lo menos una foto, pero no sé. Y tampoco sé si está permitido.
    Un fuerte abrazo simbólico.

    1. Entendo o que podes sentir vendo tallar árbores, un ben que se transmite de xeración en xeración e que para recuperar fan falta moitos anos. Os paseos non son o mesmo sen elas. Mesmo cando os podan, a súa nudez faime sentir tristeza. Coidádevos, Carmen. Bicos.

  3. Ler na túa entrada “decúbito supino”, fíxome repasar mentalmente as publicacións das últimas semanas, ata que caín na conta de que aínda non saliu un texto meu que leva o título de “Decúbito”, polo que non podías estarte referindo a el.
    Hoxe a aventura é un tanto travesa, máis non deixa de ser aventura. Cando o neto ou a neta no quere durmir, cando se resiste ata o último alento, cando esgotas o repertorio de contos e de cancións, unha acaba por desexar ser liviá como unha pluma e que che saque o vento do cuarto! Sempre me alego de lerte, Magdalena. Bicos

  4. Querida Marina, hoxe cando che lin, aínda estabamos en decúbito supino. Compartín a lectura ca parella dende o móbil, pero antes de rematar, – como che coñezo – preguntei : Cómo pensas que remata ?
    – Penso que o que está con ela, antes de saír, cóllea.
    Eu non me aventurei a dicir nada, o único que sabía era que ningún dos dous íamos a acertar co remate da tua entrada.
    E así foi, cando acabei de ler, o final foi un sorriso acompañado dun aplauso.
    Moi bo, Marina, sempre sorprendes gratamente.
    Biquiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *