Marina Losada Vicente. Mentres os recolle do chan -outra vez de cagarría-, Manuela recorda o tempo no que tiña que refregar a lorda dos calzóns do home no lavadoiro do Riodecima, igual que os mocos dos panos da man, que poñía a remollo, en Ese ou en Omo, a noite anterior. Procuraba ir de cedo e non só porque a auga estaba máis limpa -tamén estaba moito máis fría-, se non por non pasar a vergoña de dar a ver aquelas manchas todas Seguir lendo Negro & branco →

Marina Losada Vicente. Un conto explica aos nenos e ás nenas como atar os cordóns dos zapatos. A base é que deben imaxinar que están facendo as orellas dun coello. A intención, que se divirtan aprendendo. Seguir lendo Autodidactas, case. →

Marina Losada Vicente. Como cada maio, Torrado entrou no meu despacho para facer a declaración da renda. É un home miúdo, que a pesar de vestir de traxe, sen garavata cando fai bo tempo, mantén na mirada ese aire de home de campo. Con oitenta e sete anos, o seu era falar sen límite, sobre todo do traballo como capataz de obra pública. Seguir lendo Máscara ou parapeto? →