Marina Losada Vicente. Madrugo por debaixo do necesario. Os ollos ábrense pensando en ti. Salgo a unha mañá escura e non percibo a frescura do luar nin escoito o saúdo dos paxaros ao meu paso. Cando entesto o camiño, callado de herbas que acotío me lamben os pés, penso se conterán restos doutros pasos. Seguir lendo Pensando en ti
Arquivo da categoría: Marina Losada
A manda da nai
Marina Losada Vicente. O primeiro que facía a siña Milucha, aínda sen abrir o día, era franquear a porta da casa, a do pórtico, a fin de que na veciñanza desen conta de que xa se erguera da cama. Como o costume fai lei, e sentíndose vella, aprendeu a filla en tal mester. As leiteiras verían que aquela era xente de goberno e as labradoras anunciarían, chegando á praza, que na casa das Gorrións xa se estaba a pé. Seguir lendo A manda da nai
A siña Fina e a súa parsimonia
Marina Losada Vicente. A miña avoa e a siña Fina eran veciñas porta con porta. A iso das doce coincidiron na panadería, como tantas veces. A dona, por entretelas, mentres arrefriaban un algo os bolos, preguntoulles que tal lles fora o día. A siña Fina, que vivindo soa non tiña présa ningunha, agradece a ocasión. Seguir lendo A siña Fina e a súa parsimonia
Brian
Marina Losada Vicente. O misterio era grande e a preocupación máis. Á perda de peso do cativo sumábase o medo a que servizos sociais o levara, alegando que non eran quen de coidalo. Meses de problemas dixestivos, agravados nas últimas semanas. Era evidente, afirmaba o médico, diante das repetidas analíticas, a inxestión de sustancias non actas para o seu corpo, de aí os vómitos e as diarreas que só remitiron as tres veces que estivo ingresado. Seguir lendo Brian